در شرایطی که ارتش اسرائیل از سوی بزرگترین کمپانی های تسلیحاتی جهان به آخرین سلاح های روز مجهز می شود ، مردم فلسطین برای مبارزه با این ارتش که جزو 5 ارتش برتر جهان به لحاظ غنای تسلیحاتی است ، از موشک های دست ساز - که مدرن ترین سلاح شان محسوب می شود - استفاده می کنند.
گزارش تصویری زیر را اشپیگل از یکی از کارگاه های تولیدی این موشک ها که به "قسام" معروف اند ، تهیه کرده است.

در محلی در شمال غزه ، مردان جوان در حال ساخت شبانه انواع موشک های "قسام" هستند.
راکت ها در سایزهای مختلف تولید می شند. بزرگترین ( و سنگین ترین )آنها می تواند مسافتی معادل 9 کیلومتر را بپیماید.

ماده منفجره: کلاهک با TNT پر می شود.



موادی که در ساخت این موشک ها مورد استفاده قرار می گیرند ، از اسرائیل تهیه می شوند؛ به نوشته های عبری روی کیسه ها نگاه کنید.


گلوکز را با موادمنفجره ترکیب و سپس غربال می کنند. آنها از ترازوی آشپزخانه برای اندازه گیری این مواد استفاده می کنند.اجاق خوراک پزی هم از دیگر وسایل مورد استفاده برای موشک سازی است.نیم ساعتی طول می کشد تا موشک ها به وسیله گاز اجاق پر شوند.


ساخت هر راکت حدود شش ساعت زمان می برد. مردها از چایی و سیگار برای بیدار ماندن استفاده می کنند.

درون موشک ها ، سیلندزی وجود دارد که به وسیله ماده پلاستیک که سرد و سخت می گردد ، پر می شود.

موشک ها آماده شلیک هستند

حسین امیدی - سیامک باقری

غزه و تکرار کابوس ها برای اسرائیل
حمله و قتل عام در غزه که از چندی پیش آغاز شد، حاصل یک فرآیند از جمع بندی های مربوط به جنگ 33 روزه ، برنامه ریزی های نظامی و هماهنگی با طرح های غربی و کشورهای عربی مرتجع و هم پیمان با آمریکا می باشد. این جنگ نامحدود و نابرابر با هدف گذاری های مرحله ای و وسیع آغاز شده تا هم به مشکلات و آرزوهای رژیم صهیونیستی برای بازگرداندن هیمنه و اقتدار و توان بازدارندگی آن کمک کرده و در محیط داخلی رژیم صهیونیستی، نتایج انتخابات دو ماه آینده را مهندسی نماید و حزب کادیما و کار در قدرت بمانند و هم پایه و مقدمه ای سریع برای روی آوردن به جبهه شمالی و برخورد با حزب الله گردد و بدین ترتیب ، پرونده آماده ای برای باراک اوباما در تعامل آسانتر با ایران و سوریه را فراهم کند. این حمله و جنگ نابرابر با مقاومت فلسطینی و حکومت حماس باید بنا به آنچه خانم لیونی بیان کرد، به تغییر در اوضاع غزه بینجامد و ضمن نابودی و ساقط کردن حکومت حماس و بازگرداندن ابومازن به غزه، اساس تفکر مقاومت در روندهای فلسطینی را نیز پایان دهد و اجرایی کردن طرح های اسرائیلی برای سازش عربی را با اسرائیل فراهم کند. این جنگ و جنایات جنگی بی حد و مرز آن باید، مشکل کشورهای سازشکار را در پیش رویشان برداشته و با به قدرت رساندن ابومازن و تیم حکومت خودگردان و امضای سازشهای جدید به عادی سازی روابط کشورهای مرتجع منتهی شود و جبهه ضد مقاومت منطقه ای و به شکل آشکار خدمت کنند. در حقیقت دستیابی به اهداف فوق با مقدمات زیادی از نشست دستگاه های اطلاعاتی کشورهای عضو نشست شرم الشیخ، یعنی مصر، عربستان ، اردن ، رژیم صهیونیستی وآمریکا در جمع آوری اطلاعات در درون غزه و یا هماهنگی رسانه ای و سیاسی و برنامه ریزی برای چگونگی پیشبرد مراحل سیاسی و چگونگی اقدامات درعرصه های سازمانهای بین المللی مانند سازمان ملل، اتحادیه عرب، کنفرانس اسلامی و شورای همکاری خلیج فارس، شروع شده است. سکوت مرگبار رسانه های غربی و تلاش های بعدی آن برای کوچک شمردن و یا محتوای فریبکارانه که اقدامات اسرائیل را موجه نشان دهند و یا چگونگی انعکاس افکار عمومی جهانی که از اثر و کارکرد آن بکاهند، بخشی از این هماهنگی ها است. همکاری رسانه های کشورهای مرتجع عربی برای وارونه جلوه دادن وقایع رقت بار و قتل عام در غزه و توجیهات آنان در چگونگی آغاز این جنایات و موجه جلوه دادن جنگ اسرائیل و مقصر کردن حماس و یا اقدام عمر سلیمان مسئول استخبارات مصر در فریب مقامات حماس مبنی بر اینکه حمله ای در پیش نیست و سفر لیونی به مصر، مقدمه بحث های مربوط به آتش بس می باشد، بخش دیگری از این هماهنگی ها است تا پروژه اسرائیلی با کمترین هزینه به پیش برود.
اگر چه در سه دقیقه اول حمله روز اول یکصد هدف عملیاتی توسط اسرائیل در غزه مورد حمله قرارگرفت و قریب 200 شهید و سیصد زخمی به جای گذاشت و تمامی مراکز پلیس و امنیتی، حکومتی، خدمات شهری و دفاتر حماس هدف حملات بودند و رژیم صهیونیستی و همکاران عرب منطقه ای آنان و آمریکا ، انتظار داشتند طی ساعات بعدی و حداکثر چند روز بعد، حماس پرچم سفید را بلندکرده و تسلیم شود و حکومت حماس فرو ریزد و به همین دلیل از ابومازن خواسته بودند تا با ایجاد اطاق بحران در رام الله آماده بازگشت به غزه باشد ولی بازتاب این جنایت جنگی آنچنان وسیع و ناباورانه بود که بسیاری از محاسبات رژیم صهیونیستی و طرف های عربی و غربی را بهم زد.

واکنش های جهانی ادامه مطلب...

روزنامه هاآرتض در تحلیلی پیرامون آینده بحران غزه، هفت سناریوی احتمالی پیش روی فرماندهان نظامی و امنیتی اسراییل را ترسیم کرد و بهترین سناریو را برای اسراییل ورود یک میانجی بین المللی برای برقراری آتش بس میان جنبش حماس و رژیم صهیونیستی دانست.
به گزارش خبرگزاری قدس (قدسنا) هفت سناریوی احتمالی هاآرتض که یوسی میلمان تحلیلگر نظامی این روزنامه نویسنده آن بود به شرح زیر است:

سناریوی اول
استمرار وضع موجود(یعنی تداوم حملات هوایی علیه اهدافی که اسراییل آنها را اهداف متعلق به حماس در غزه می داند به همراه بمباران مناطق دیگری که اسراییل مدعی است موشک های فلسطینی از آنجا شلیک می شوند). ویژگی مثبت این سناریو از دید ارتش اسراییل این است که شمار تلفات طرف اسراییلی در این وضعیت بسیار پایین خواهد ماند اما نقطه منفی این سناریو در این است که اسراییل نتوانسته در میدان نبرد با حماس به پیروزی قاطع دست یابد و این جنبش را سرنگون کند.
سناریوی دوم
انجام عملیات زمینی محدود. ویژگی مثبت این سناریو برای اسراییل در این است که اسراییل اظهار می دارد که همچنان بر ضربه زدن حماس اصرار دارد و به این ترتیب هزینه های حماس را بالا می برد اما نکته منفی این سناریو دراین است که تعداد کشته های اسراییل بسیار زیاد خواهد بود.

سناریوی سوم
حمله همه جانبه به نوار غزه و اشغال مجدد آن. این سناریو ترجیح ارتش اسراییل نیست زیرا منجر به کشته های فراوان در هردو طرف خواهد شد. در صورت اشغال مجدد نوار غزه آنگاه اسراییل مجبور است به طور گسترده خود را درگیر مردم غزه نماید و جنگ های به کوچه و خیابان کشیده شود که نوعی جنگ فرسایشی برای اسراییل محسوب می شود.
سناریوی چهارم
این سناریو پیشنهاد می کند که اسراییل بطور یکجانبه اعلام آتش بس نماید. این امر چهره اسراییل را در افکار عمومی جهان بهبود خواهد بخشید. بااینوجود اسراییل با این اقدام نمی تواند دستاورد خوبی از رهگذر حمله به نوار غزه محقق کند جز اینکه خونریزی و کشتار فلسطینی ها به پایش نوشته خواهد شد.
سناریوی پنجم
بهترین سناریو برای اسراییل آنگونه که تحلیلگر نظامی هآرتض یوسی میلمان می گوید دستیابی به یک توافق آرامسازی با میانجیگری طرف بین المللی است به شرط آنکه این آرامسازی بلند مدت بوده و شامل آزادی گلعاد شالیط از سوی حماس و آزادی اسرای فلسطینی درخواست شده از سوی این جنبش توسط اسراییل باشد. اسرایی که تا کنون اسراییل از آزادی آنها سرباز زده است.
سناریوی ششم
این سناریو پیشنهاد می کند که ارتش اسراییل مجددا محور صلاح الدین واقع در مرز بین مصر و نوار غزه که اسراییل نام محور فیلادلفیا بران گذاشته را مجددا به اشغال خود درآورد. که البته این مورد هیچ دست آوردی برای اسراییل در این جنگ محسوب نخواهد شد.
سناریوی هفتم
این سناریو که از دید اسراییل کمترین شانس را دارد، آغاز گفتگوهای سیاسی و امنیتی با جنبش اسلامی حماس است. لیکن این سناریو می طلبد که اسراییل تغییری اساسی در سیاست هایش نسبت به حماس بوجود آورد زیرا همواره تل آویو اعتراف به حماس را رد کرده است.
انتهای پیام

سید حسن نصرالله رهبر بصیر مقاومت اسلامی لبنان در سخنان روز پنجشنبه خود درباره فاجعه غزه به نکته بسیار مهمی توجه کرد که عموما مغفول مانده است. سید در این سخنرانی با مهارت بی نظیری که خداوند در خواندن دست صهیونیست ها به او بخشیده،یک نکته کلیدی در رفتار نظامی و سیاسی اسراییل از زمان آغاز حمله به غزه را تمییز داد و برجسته کرد. آن نکته هم این است که«اسراییل حاضر نیست برای جنگ هدف تعیین کند». شاید عجیب به نظر برسد اما این کاملا حقیقت دارد و اسراییلی ها تا امروز که یک هفته از آغاز حملات به نوار غزه می گذرد هنوز حاضر به اعلام صریح و رسمی این که هدف آنها از این عملیات چیست، نشده اند. هر کدام از سران رژیم غاصب صهیونیستی البته به طور پراکنده چیزهایی در این باره گفته اند اما هنوز هیچ اعلام رسمی وجود ندارد که بتوان آن را موضع دولت جعلی تل آویو دانست. فرار از اعلام رسمی هدف عملیات، نشانه چیست؟
یک بازگشت کوتاه به جنگ 33 روزه در تابستان 2006 می تواند به فهم استراتژی فعلی اسراییل در مقابل حماس و آشکار شدن معنای حقیقی آن کمک کند. یکی از مهم ترین نقاط ضعف اسراییل در جنگ 33 روزه این بود که روز اول جنگ رسما اعلام کرد نبرد با حزب الله را با هدف  «نابودی مقاومت» آغاز کرده است. این شاید مهم ترین خطایی بود که اسراییلی ها به لحاظ استراتژیک در جنگ لبنان مرتکب آن شدند. به قول برخی تحلیلگران اسراییل نه روز سی و سوم جنگ، بلکه درست همان روزی که اولمرت این جمله را به زبان آورد جنگ را باخت به طوری که کل تاریخ جنگ 33 روزه پس از روز نخست را می توان زیر عنوان «تعدیل پی در پی هدف گذاری روز نخست» خلاصه کرد.
اسراییلی ها حدود یک هفته از نابودی حزب الله سخن گفتند، بعد که دیدند این لقمه ظاهرا از دهان آنها و همه کس و کارشان بزرگتر است دفعتا سخن گفتن از نابودی مقاومت را کنار گذاشتند و اعلام کردند هدف آنها «خلع سلاح حزب الله» است. این هدفگذاری هم بیش از حدود یک هفته دوام نیاورد. اسراییلی ها بوضوح دیدند که هیچ نیرویی در جهان قادر به وادار کردن حزب الله به کنار گذاشتن سلاح خود نیست و تاکید بر این هدف جز بی آبرویی برای آنها حاصلی نخواهد داشت لذا در هفته سوم جنگ هدفگذاری دوباره تغییر کرد. اسراییلی ها که فراتر از حرف و ادعا و در صحنه عمل، به وزن خود و توانایی مقاومت پی برده بودند آشکارا گفتند که نه به دنبال نابودی مقاومت هستند و نه در پی خلع سلاح حزب الله، بلکه همه آنچه می خواهند ایجاد یک «خط حائل» میان آنها و حزب الله در جنوب لبنان است که سرزمین های اشغالی را از خطر موشک های مقاومت مصون نگهدارد. جالب است که توجه کنیم اسراییلی ها حتی در این تعدیل سوم هم خطا کرده بودند. تا روز آخر جنگ ارتش اسراییل موفق نشد حتی یک نوار حائل به عمق چند صد متر را در جنوب لبنان اشغال کند و به همین دلیل هم بود که غرب نهایتا ناامید از توان نظامی اسراییل ناچار شد آبروریزی پذیرش آتش بس و صدور قطعنامه 1701 را بپذیرد که در آن ایجاد خط حائل در جنوب به عنوان یک هدیه سیاسی - و به عنوان سرپوشی بر ناتوانی نظامی اسراییل- به غاصبان قدس شریف هدیه شده بود. ناتوانی ماشین جنگی موضوعی علیحده است، اما پیداست که ناشی گری، خیالپردازی بی حد و حصر و زیاده گویی از عوامل اصلی شکست مطلق صهیونیست ها در جنگ 33 روزه بود. جنگ که تمام شد همه حتی خود اسراییلی ها پذیرفته اند که حزب الله جنگ را برده است. نه فقط به این دلیل که اسراییل هدفگذاری های عملیاتی خود را پی در پی تعدیل کرد و تنزل داد بل از این رو که به همان هدف های چند بار تعدیل شده خود هم دست نیافت.

ظاهرا اسراییلی ها با توجه به اینکه فهمیده اند حماس و حزب الله به شیوه ای کم و بیش مشابه می جنگند، تصمیم گرفته اند حین جنایت در غزه اشتباهات خود در جنگ 33 روزه را تکرار نکنند. به همین دلیل به مغز خود فشار آورده و به این نتیجه رسیده اند  که بهتر است برای اجتناب از عواقب احتمالی (!) از اعلام رسمی هرگونه هدف برای کشتار در غزه پرهیز کنند! به عبارت دیگر، اسراییلی ها با تکیه بر هوش سرشار و نبوغ بی مانند خود از این قاعده ظاهرا بدیهی که نتیجه نبرد و میزان توفیق هر یک از طرفین در آن، قبل از هر چیز بر مبنای اهداف اعلام شده آنها ارزیابی خواهد شد، نتیجه گرفته اندکه بهتر است اصلا در این باره که اساسا برای چه می جنگند و زنان و کودکان بی دفاع را قتل عام می کنند حرفی نزنند. نهایتا اکنون وضع اینگونه شده که سرباز اسراییلی می جنگد بدون اینکه بداند هدف از این همه کشتار چیست و بدون اینکه مطمئن باشد فرماندهانش هم چیزی در این باره می دانند. توصیف آنچه در غزه می گذرد به «جنایت کور» اینجاست که معنا پیدا می کند.
اما آیا اسراییلی ها چیزی را حل کرده اند؟ راه حل «هیچ چیز نگوییم» آنقدر احمقانه است که فقط می تواند از درون ذهن علیل یک صهیونیست بیرون آمده باشد. فرض کنیم اسراییلی ها نگویند که هدف آنها نابودی حماس و از میان برداشتن این مانع بزرگ بر سر راه پایمال کردن آرمان قدس شریف از جانب همپیاله های خائن خود در جهان عرب است، فرض کنیم اسراییلی ها رسما اعلام نکنند که به دنبال کشتن انگیزه مقاومت در مقابل اشغالگری درون غزه و تحمیل آتش بس با شرایطی از قبیل بسته ماندن همیشگی رفح به حماس هستند، فرض کنیم صهیونیست ها احتیاط کنند و چیزی در این باره از دهانشان بیرون نپرد که می خواهند محمود عباس یا کسی از قماش او را سوار بر تانک اسراییلی به غزه بفرستند. آنچه در عمل اتفاق افتاده و خواهد افتاد همه این نگفتن ها را بی اثر می کند چرا که تردیدی درباره اهداف واقعی جبهه کفر و نفاق در غزه وجود ندارد. حماس نابود نمی شود به همان دلیل که حزب الله نابود نشد. حماس یعنی تک تک آن مردمی که در نوار غزه و کرانه باختری قلب هاشان به امید روز نابودی اسراییل می تپد. حماس خلع سلاح هم نخواهد شد چرا که آنچه اسراییل می کند در واقع چیزی غیر از کشتار از راه دور و بمباران کردن ساختمان هایی که از ابتدای هفته تا به حال چندین بار بمباران شده اند نیست. این بمباران ها اگرچه جنایتی وحشیانه است اما فقط به مردم عادی آسیب رسانده و به جرئت می توان گفت که از چریک های حماس حتی به عدد انگشتان دو دست هم شهید نشده اند. جنگ زمینی هم هنوز آغاز نشده است. پیداست که اسراییلی ها سخت از ورود به کوچه و خیابان های غزه در هراسند. آنها در اشغال مجدد غزه هیچ نفعی ندارند زیرا آنها را به وضعیتی برمی گرداند که چند سال قبل -قبل از خروج از نوار غزه در زمان آریل شارون- آن را گذاشتند و سراسیمه فرار کردند. علاوه بر این وقتی جنگ زمینی آغاز شود حمله هوایی لزوما متوقف خواهد شد چه در آن شرایط علاوه بر چریک های حماس و مردم غزه سربازان صهیونیست هم کف خیابان های غزه حضور دارند و متاسفانه بمب ها هنوز به آن درجه از هوشمندی نرسیده اند که بتوانند صهیونیست را از فلسطینی تمییز بدهند. به همه اینها اضافه کنید این نکته را که موشک باران شهرک های صهیونیست  نشین نه فقط متوقف نشده بلکه حماس همچنان روزانه به طور ثابت 60-75 موشک شلیک می کند و طی روزهای آینده بر برد، قدرت تخریب و دقت موشک های خود هم خواهد افزود. روزی که این جنگ تمام شود نتیجه آن دقیقا بر مبنای همین معیارها سنجیده خواهد شد، چه اسراییلی ها رسما چیزی گفته و چه لال شده باشند؛ فرقی نمی کند.
نکته آخر این است که ترس از اعلام هدف -یا هدف هایی- برای جنگ دقیقا به این معناست که صهیونیست ها نسبت به توانایی نیروی نظامی و اطلاعاتی خود برای محقق ساختن اهداف اعلام شده به شدت مشکوکند و به این باور قطعی رسیده اند که هر گونه هدف اعلام شده می تواند زمینه ساز یک آبروریزی بزرگ برای آنها باشد. اسراییلی ها نمی گویند چه می خواهند چون می دانند توان دستیابی به هیچ هدف واقعی را در صحنه نبرد ندارند و هرچه بگویند ممکن است فردا غلط از آب دربیاید. اگر رهبران اسراییل مطمئن بودند که می توانند یک هدف ولو کوچک را «حتما» محقق کنند، بدون شک برای اعلام آن لحظه ای درنگ نمی کردند. آنچه سید آن را«بحران هدف» در نبرد غزه خواند، در واقع نه ناشی از تدبیر صهیونیست ها برای گریز از اشتباهات تکراری بلکه محصول ناتوانی عمیق ماشین جنگی آنها و در واقع نوعی اعتراف صریح به این ناتوانی است. آنها نمی گویند چه کار می خواهند بکنند چون می دانند هیچ کاری نمی توانند بکنند.
مهدی محمدی
منبع: کیهان