به فرموده امیرالمؤمنین(ع) نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در بیست وپنجم ذی القعده بود و برای آن اعمالی چون «روزه»، «نماز» و «شب‌زنده‌داری» توصیه شده است.

به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه فارس، «دحو الارض» مطابق با بیست و پنجم ماه ذی‌القعده، روزی است که خداوند با نظر به کره زمین، به جهان خاکی حیات بخشید، از این روز، بخش‌هایی از کره زمین ـ که سراسر از آب بود ـ شروع به خشک شدن کرد تا کم کم به شکل یک چهارم خشکی‌های امروزی درآمد.
مطابق روایات، اولین نقطه ای که از زیر آب سر برآورد، مکان کعبه شریف و بیت الله الحرام بود.
«دَحو» به معنای گسترش است و برخی نیز آن را به معنای تکان دادن چیزی از محلِ اصلی اش تفسیر کرده‌اند، منظور از «دحوالارض» (گسترده شدن زمین) این است که در آغاز، تمام سطح زمین را آب‌های حاصل از باران های سیلابیِ نخستین فراگرفته بود، این آب‌ها، به تدریج در گودال‌های زمین جای گرفتند و خشکی‌ها از زیر آب سر برآوردند و روز به روز گسترده‌تر شدند.
از سوی دیگر، زمین در آغاز به صورت پستی‌ها و بلندی‌ها یا شیب‌های تند و غیرقابل سکونت بود، بعدها باران‌های سیلابی مداوم باریدند، ارتفاعات زمین را شستند و دره‌ها گستردند، اندک اندک زمین‌هایِ مسطح و قابل استفاده برای زندگی انسان، کشت و زرع پدید آمد، مجموع این گسترده شدن، «دحو الارض» نام‌گذاری می‌شود.
از امیرالمومنین علیه‌السلام روایت شده است که فرمودند: «نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در بیست وپنج ذی القعده بود. کسی که در این روز روزه بگیرد و شبش را به عبادت بایستد، عبادت صد سال را که روزش را روزه و شبش را عبادت کرده است خواهد داشت.»
به نظر برخی از مفسران، آیه 30 سوره نازعات «وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا»، به همین واقعه اشاره دارد، گذشته از واقعه دحوالارض، رویدادهای دیگری نیز در این روز رخ داده‌اند که اهمیت آن را دو چندان کرده است؛ از جمله:
- میلاد حضرت ابراهیم علی نبینا وآله وعلیه‌السلام
- میلاد حضرت عیسی مسیح علیه‌السلام
- خروج رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم از مدینه به همراه هزاران حاجی به سوی مکه، به قصد حجة الوداع. در این سفر وجود مقدس حضرت زهرا سلام الله علیها و نیز تمامی همسران پیامبر(ص) نیز ایشان را همراهی می‌کردند.
- در روایتی نیز آمده است که حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه‌الشریف در همین روز قیام خواهد کرد.
 
اعمال شب و روز دحو الارض
 
*روزه: یکی از آن چهار روز است که در تمام سال به فضیلت روزه ممتاز است، در روایتی روزه‏اش مثل روزه هفتاد سال است و در روایت دیگر کفاره هفتاد سال است، هر که این روز را روزه بدارد و شبش را به عبادت به سر آورد از برای او عبادت صد سال نوشته شود، از برای روزه‏دار این روز هر چه در میان آسمان و زمین است استغفار کند، این روزی است که رحمت خدا در آن منتشر شده، از برای عبادت و اجتماع به ذکر خدا در این روز اجر بسیاری است.  
* نماز: نمازی که در کتب شیعه قمیین روایت شده است، آن دو رکعت است، در وقت چاشت در هر رکعت بعد از «حمد»، پنج مرتبه «توحید» و «الشمس» بخواند و بعد از سلام نماز بخواند «لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ إِلا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ»، پس دعا کند و بخواند «یَا مُقِیلَ الْعَثَرَاتِ أَقِلْنِی عَثْرَتِی یَا مُجِیبَ الدَّعَوَاتِ أَجِبْ دَعْوَتِی یَا سَامِعَ الْأَصْوَاتِ اسْمَعْ صَوْتِی وَ ارْحَمْنِی وَ تَجَاوَزْ عَنْ سَیِّئَاتِی وَ مَا عِنْدِی یَا ذَا الْجَلالِ وَ الْإِکْرَامِ» .
*دعا: خواندن این دعا است که شیخ در «مصباح» فرموده، خواندن آن مستحب است:
«اللَّهُمَّ دَاحِیَ الْکَعْبَةِ وَ فَالِقَ الْحَبَّةِ وَ صَارِفَ اللَّزْبَةِ وَ کَاشِفَ کُلِّ کُرْبَةٍ أَسْأَلُکَ فِی هَذَا الْیَوْمِ مِنْ أَیَّامِکَ الَّتِی أَعْظَمْتَ حَقَّهَا وَ أَقْدَمْتَ سَبْقَهَا وَ جَعَلْتَهَا عِنْدَ الْمُؤْمِنِینَ وَدِیعَةً وَ إِلَیْکَ ذَرِیعَةً وَ بِرَحْمَتِکَ الْوَسِیعَةِ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَی مُحَمَّدٍ عَبْدِکَ الْمُنْتَجَبِ فِی الْمِیثَاقِ الْقَرِیبِ یَوْمَ التَّلاقِ فَاتِقِ کُلِّ رَتْقٍ وَ دَاعٍ إِلَی کُلِّ حَقٍّ وَ عَلَی أَهْلِ بَیْتِهِ الْأَطْهَارِ الْهُدَاةِ الْمَنَارِ دَعَائِمِ الْجَبَّارِ وَ وُلاةِ الْجَنَّةِ وَ النَّارِ وَ أَعْطِنَا فِی یَوْمِنَا هَذَا مِنْ عَطَائِکَ الْمَخْزُونِ غَیْرَ مَقْطُوعٍ وَ لا مَمْنُوعٍ [مَمْنُونٍ‏] تَجْمَعُ لَنَا بِهِ التَّوْبَةَ وَ حُسْنَ الْأَوْبَةِ یَا خَیْرَ مَدْعُوٍّ وَ أَکْرَمَ مَرْجُوٍّ یَا کَفِیُّ یَا وَفِیُّ یَا مَنْ لُطْفُهُ خَفِیٌّ الْطُفْ لِی بِلُطْفِکَ وَ أَسْعِدْنِی بِعَفْوِکَ وَ أَیِّدْنِی بِنَصْرِکَ وَ لا تُنْسِنِی کَرِیمَ ذِکْرِکَ بِوُلاةِ أَمْرِکَ وَ حَفَظَةِ سِرِّکَ وَ احْفَظْنِی مِنْ شَوَائِبِ الدَّهْرِ إِلَی یَوْمِ الْحَشْرِ وَ النَّشْرِ وَ أَشْهِدْنِی أَوْلِیَاءَکَ عِنْدَ خُرُوجِ نَفْسِی وَ حُلُولِ رَمْسِی وَ انْقِطَاعِ عَمَلِی وَ انْقِضَاءِ أَجَلِی اللَّهُمَّ وَ اذْکُرْنِی عَلَی طُولِ الْبِلَی إِذَا حَلَلْتُ بَیْنَ أَطْبَاقِ الثَّرَی وَ نَسِیَنِیَ النَّاسُونَ مِنَ الْوَرَی وَ أَحْلِلْنِی دَارَ الْمُقَامَةِ وَ بَوِّئْنِی مَنْزِلَ الْکَرَامَةِ وَ اجْعَلْنِی مِنْ مُرَافِقِی أَوْلِیَائِکَ وَ أَهْلِ اجْتِبَائِکَ وَ اصْطِفَائِکَ وَ بَارِکْ لِی فِی لِقَائِکَ وَ ارْزُقْنِی حُسْنَ الْعَمَلِ قَبْلَ حُلُولِ الْأَجَلِ بَرِیئا مِنَ الزَّلَلِ وَ سُوءِ الْخَطَلِ اللَّهُمَّ وَ أَوْرِدْنِی حَوْضَ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ اسْقِنِی مِنْهُ مَشْرَبا رَوِیّا سَائِغا هَنِیئا لا أَظْمَأُ بَعْدَهُ وَ لا أُحَلَّأُ وِرْدَهُ وَ لا عَنْهُ أُذَادُ وَ اجْعَلْهُ لِی خَیْرَ زَادٍ وَ أَوْفَی مِیعَادٍ یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهَادُ اللَّهُمَّ وَ الْعَنْ جَبَابِرَةَ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ وَ بِحُقُوقِ [لِحُقُوقِ‏] أَوْلِیَائِکَ الْمُسْتَأْثِرِینَ اللَّهُمَّ وَ اقْصِمْ دَعَائِمَهُمْ وَ أَهْلِکْ أَشْیَاعَهُمْ وَ عَامِلَهُمْ وَ عَجِّلْ مَهَالِکَهُمْ وَ اسْلُبْهُمْ مَمَالِکَهُمْ وَ ضَیِّقْ عَلَیْهِمْ مَسَالِکَهُمْ وَ الْعَنْ مُسَاهِمَهُمْ وَ مُشَارِکَهُمْ اللَّهُمَّ وَ عَجِّلْ فَرَجَ أَوْلِیَائِکَ وَ ارْدُدْ عَلَیْهِمْ مَظَالِمَهُمْ وَ أَظْهِرْ بِالْحَقِّ قَائِمَهُمْ وَ اجْعَلْهُ لِدِینِکَ مُنْتَصِرا وَ بِأَمْرِکَ فِی أَعْدَائِکَ مُؤْتَمِرا اللَّهُمَّ احْفُفْهُ بِمَلائِکَةِ النَّصْرِ وَ بِمَا أَلْقَیْتَ إِلَیْهِ مِنَ الْأَمْرِ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ مُنْتَقِما لَکَ حَتَّی تَرْضَی وَ یَعُودَ دِینُکَ بِهِ وَ عَلَی یَدَیْهِ جَدِیدا غَضّا وَ یَمْحَضَ الْحَقَّ مَحْضا وَ یَرْفِضَ الْبَاطِلَ رَفْضا اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَیْهِ وَ عَلَی جَمِیعِ آبَائِهِ وَ اجْعَلْنَا مِنْ صَحْبِهِ وَ أُسْرَتِهِ وَ ابْعَثْنَا فِی کَرَّتِهِ حَتَّی نَکُونَ فِی زَمَانِهِ مِنْ أَعْوَانِهِ اللَّهُمَّ أَدْرِکْ بِنَا قِیَامَهُ وَ أَشْهِدْنَا أَیَّامَهُ وَ صَلِّ عَلَیْهِ [عَلَی مُحَمَّدٍ] وَ ارْدُدْ إِلَیْنَا سَلامَهُ وَ السَّلامُ عَلَیْهِ [عَلَیْهِمْ‏] وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ».  
انتهای پیام

این ناله بود یا نجوا و زمزمه های عاشقانه و یا نمودی بود از س رّ دلبران! در همین جا در کنار این جانباز که آقا بارها او را بوسید، چهره برافروخته در برافروخته آقا برای لحظه ای به همه حتی لنزهای دوربین ها اجازه داد تا اوج توفان بی قرار وجود دریایی آقا را دریابند با این تفاوت که رندان جانباز در توفانی ترین نقطه این دریا غرق می شدند و زنده می گشتند و سهم دیگران فقط نظاره گری و درک زیبایی های نهفته در آن، به اندازه توفیق بود.   تأمل کن بدون فهم فلسفه هر یک از بوسه های مکرر آقا بر چهره این جانباز، از آن عبور نکن- در مرتبه سوم آقا دل همه را توفانی کرد، حتی آنهایی که آنجا نبودند و بعدها و بعدها آن را دیدند و می بینند، آنجا که وقتی جانبازی از آقا خواست: «دعا کنید عاقبت به خیر شویم» آقا پاسخ داد: «باید سعی کرد». یعنی چه «باید سعی کرد»؟ یعنی باید مواظب و مراقب بود که تا راه هست و به نقطه پایانی نرسیده ای خطر انحراف و سقوط وجود دارد. این جانبازان و ده ها هزار جانباز دیگر، مجلدات پرشمار کتاب های کتابخانه پربهای انقلاب اسلامی ایران و نمونه های بی بدیل پرورش یافته در مکتب فخر آزادگان جهان حسین بن علی(ع) و منشأ و پشتوانه قدرت و غیرت ایران اسلامی هستند. هواپیماهای جنگی ما از فرودگاه های روح بلند این جانبازان به پرواز درمی آیند، سکوهای موشک های ما در روح بلند این جانبازان استقرار دارند، توپخانه های ما در روح بلند این جانبازان آرایش گرفته اند، قرارگاه های تهاجمی ما در روح بلند این جانبازان بنا شده اند و از همه مهم تر خروش آتشفشانی ملت ایران علیه استکبار از روح بلند این جانبازان فوران می کند و به لطف و حول و قوه الهی، دشمنان ما از این چنین جانبازان و ملتی که چنین جانبازانی را تربیت می کند می ترسند و در هراسند، پس قدر این گوهرهای ناب را بدانیم. ان شاء الله

رضا گرمابدری- صبح صادق

گرچه از دست و پا فتادستم
عهد و پیمان خویش نشکستم
گرچه عضوی نمانده در بدنم
عضوی از عاشقان تان هستم
بر لبت چون «خم می نی» است مدام
از شمیم حضور تو مستم
حسرتی هست در دلم که چرا
به شهیدان حق نپیوستم
خواب دیدم که در رهت آقا
باز سربند یا علی بستم
با همان شور روزهای نبرد
از سر خاکریز می جستم
امر کردی به پیش می رفتم
دشمنت را به تیر می بستم
تا که بر پا بود ولایت عشق
این چنین روی چرخ بنشستم
گرچه رنجور و خسته ام اما
تا نفس هست با شما هستم
«بهروز ساقی»

پس از رحلت پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، امامان معصوم و شیعیان پیوسته مورد ظلم و ستم غاصبان حکومت قرار می‏گرفتند. در چنین اوضاع سیاسی، شیعیان به عنوان اعتراض به حکومت‏های غاصب، با راهنمایی‏های آشکار و پنهان ائمّه اطهار علیهم‏السلام از شیوه‏های «قیام و شهادت» یا «مهاجرت» استفاده می‏کردند. در این مهاجرت‏ها زنان نیز همپای مردان در صحنه‏های سیاسی و اجتماعی حضور چشم‏گیری داشتند و با پوشش تشکیلاتی در نقل و انتقال پیام‏ها و اطلاعات و اموال شیعیان نقش بسزایی داشتند.
حضرت معصومه علیهاالسلام از جمله بانوانی بود که در زمان مأمون، به دنبال کوچ اجباری امام رضا علیه‏السلام ، به بهانه دیدار امام علیه‏السلام از مدینه به ایران هجرت کرد. در این نوشتار، پس از توضیح علل کلی هجرت، در رابطه با هجرت حضرت معصومه علیهاالسلام به مرکز تشیّع 14 دلیل ذکر شده است. شهر قم اکنون به برکت وجود آن حضرت، بزرگ‏ترین پایگاه نشر و ترویج تشیّع در جهان می‏باشد.


*مهاجرت علویان به ایران

علویان و سادات به علت حساسیت حکومت نسبت به آن‏ها، همواره مورد آزار و اذیت حکومت قرار می‏گرفتند و در صورت اعتراض، با کوچک‏ترین بهانه و سوء ظنی تحت تعقیب واقع می‏شدند. از این‏رو، شیعیان برای فرار از وضعیت ناهنجار سیاسی و اجتماعی موجود و عدم امنیت جان و مال و ناموس خویش و برای انجام تکالیف و مسئولیت‏های خود به مناطق دوردست هجرت می‏گزیدند. ایران همواره یکی از مناطق امن برای حضور سادات بود.
هجرت شیعیان به ایران از همان قرن نخست هجری آغاز شد و در نیمه دوم قرن هجری سرعت بیشتری گرفت. گروه زیادی از علویان پس از مهاجرت به ایران، در شهرهای گوناگون از جمله قم، ری، اصفهان، گرگان، آوه، کاشان و سبزوار در کنار سایر قبایل عربی مهاجر ساکن شدند و زندگی خود را آغاز کردند. شیعیان با حضور خویش در میان مردم، به تبلیغ و ترویج تشیّع راستین پرداختند و این امر همواره از سوی ایرانیان مورد استقبال قرار گرفت.

* تأثیر مهاجرت

مهاجرت علویان به ایران از لحاظ سیاسی ـ اجتماعی و حتی انجام کارهای عمرانی و اتحاد مردم منطقه، تأثیر مهمی داشت؛ زیرا با حضور در میان مردم و حسن معاشرت در رفتار و جلب نظر و افکار عمومی و خلق و خوی علوی، در فاصله زمانی کمی، از پایگاه مادی و معنوی در میان مردم برخوردار می‏شدند و با کسب اعتماد و اطمینان مردم، به تدریج رهبری مردم را در مناطق به دست می‏گرفتند و با شرکت در مسائل سیاسی ـ اجتماعی و بهره‏برداری از نفوذ خود در ایجاد تحوّلات منطقه‏ای، نقش مؤثری پیدا می‏کردند. برای مثال، هنگامی که یحیی بن عبدالله، از همراهان حسین بن علی (از شهدای فخ)، پس از شکست قیام و کشته شدن یارانش به ایران مهاجرت کرد، بعد از توقّف در «دیلم» و معاشرت با مردم، «مردم معتقد شدند که وی استحقاق پیشوایی دارد. سپس با او بیعت کردند و گروهی از مردم شهرها گرد وی جمع شدند و رفته رفته کارش بالا گرفت.»مهاجرت سایر علویان به نقاط گوناگون ایران، از جمله ری، کاشان، قم، گرگان و طبرستان، همه گویای حضور قوی و تأثیرگذار آن‏ها در منطقه بوده است. آن‏ها در امور سیاسی، اجتماعی یا عمرانی به صورت فعّال وارد صحنه می‏شدند. برای مثال، ورود اشعری‏ها در سال 94 هجری به قم و تلاش و کوشش در عمران و آبادانی این شهر تا زمان حضور حضرت معصومه علیهاالسلام گویای تأثیر مثبت آن‏هاست.

* مشارکت سیاسی دختران امام علیه‏السلام

دختران امام موسی کاظم علیه‏السلام طبق نقل تاریخ، عموما فقیه، دانشمند، محدّث، پاک‏دامن، پارسا و پرهیزگار بودند و در میان زنان مدینه، به ترویج مباحث علمی و احادیث نبوی اشتغال داشتند. امّ احمد، یکی از زنان امام موسی کاظم علیه‏السلام است که همواره مورد اعتماد و اطمینان امام بود. امام موسی کاظم علیه‏السلام هنگام مسافرت به عراق، ضمن سپردن امانات خود به او، از شهادت خویش نیز خبر داده و امام پس از خود را به او معرفی کردند و توصیه نمودند بعد از شهادت خویش، امانت‏ها را به امام رضا علیه‏السلام بسپارد. امّ احمد نیز پس از شهادت امام موسی کاظم علیه‏السلام ، ضمن ردّ امانت به امام بر حق و معرفی او به افراد امین و مورد اطمینان، نقش حسّاس خود را به خوبی ایفا کرد.
دختران امام موسی کاظم علیه‏السلام نیز در دوران حسّاس و خفقان‏آور عبّاسی هر یک بنا به توانایی و تکلیف خویش، مسئولیت‏های مهمی ایفا کردند و به تشریح دیدگاه امامت و ولایت و روشن ساختن اذهان زنان پرداختند. نکته جالب توجه این است که دختران امام موسی کاظم علیه‏السلام هر یک عالمه‏ای بودند که با نقل روایات مستند و احادیث معتبر در مورد فضایل امام علی علیه‏السلام و عاشورا و استمرار ولایت و معرفی امام زمان خویش، ساعی و کوشا بودند.
در میان دختران امام کاظم علیه‏السلام حضرت فاطمه معصومه علیهاالسلام ، همچون اجداد طاهرینش، با تأسّی به حضرت زینب علیهاالسلام در مقابل تهدیدها و فشارهای حکومت ظالم علیه خاندان اهل بیت علیهم‏السلام علاوه بر فعالیت‏های علمی و روایی و بیان احادیث شیعه در خصوص غدیر خم و ولایت و امامت، در حرکتی سیاسی ـ اجتماعی، همراه برادران خویش به عرصه مبارزه وارد شد و هجرت را به عنوان عامل اعتراض به وضعیت موجود و حکومت وقت برگزید.

* نحوه هجرت

پس از آنکه امام رضا علیه‏السلام با آن شیوه دردناک از اهل بیت خود خداحافظی می‏کرد و به اجبار و اکراه، مدینه را به قصد مرو ترک نمود، حضرت معصومه علیهاالسلام پس از گذشت یک‏سال به بهانه دیدار برادر، همراه تنی چند از دیگر برادران خود، مدینه را ترک کرد. بنا به نقل روایات متواتر، حضرت معصومه علیهاالسلام در میان راه بیمار شد و پس از رسیدن به قم رحلت نمود.

* علل هجرت

کسانی که هجرت را انتخاب می‏کنند برای حرکت خویش، همواره دلایلی دارند که قابل قبول یا توجیه‏کننده هجرت آن‏هاست. در بررسی علل هجرت حضرت معصومه علیهاالسلام به ایران، می‏توان گفت: وضعیت بحرانی در عرصه‏های سیاسی ـ اجتماعی دوران عبّاسیان در این امر تأثیرگذار بوده است. در چنان شرایطی، حضرت معصومه علیهاالسلام تصمیم گرفت از مدینه به ایران هجرت کند. در کاوشی تاریخی درباره علل هجرت معصومه علیهاالسلام ، می‏توان احتمالات ذیل را مدّ نظر قرار داد:

1. حضرت معصومه علیهاالسلام طبق روایات مورّخان، خواهر امام رضا علیه‏السلام بود و هر دو از یک مادر متولّد شده بودند. عشق و علاقه آن حضرت علیهاالسلام به امام رضا علیه‏السلام علاوه بر ابعاد دیگر از بعد رابطه عاطفی و شخصی نیز بود آن‏چنان که وی هرگز نتوانست دوری از برادر را تحمّل کند. از این‏رو، به شوق دیدار برادر راهی مرو گردید.
2. برتری و فضل حضرت معصومه علیهاالسلام در میان خاندان اهل بیت علیهم‏السلام ، که به عنوان «فاطمه کبری» مشهور است، نشان می‏دهد که آن حضرت در جمع خانواده خویش، دارای چنان شخصیت معنوی و اثرگذاری بوده که در تاریخ ذکر شده: حضرت معصومه علیهاالسلام افضل از همه از حیث درجه علم، ورع و پاک‏دامنی بوده است.
 ایشان به دلیل تأثیر بر جمع خانواده، به عنوان اعتراض به عملکرد حکومت و عدم مشروعیت حاکمان وقت، هجرت را برگزید. شیعیان شهر مدینه و هر جای دیگر که خبر سفر حضرت را می‏شنیدند، این سؤال برایشان مطرح می‏شد که چرا حضرت معصومه علیهاالسلام خانه و خانواده و زادگاه خود را ترک کرد؟!
3. حضرت معصومه علیهاالسلام به علت درایت و کیاست خود، حرکت سیاسی امام رضا علیه‏السلام را در نظر داشت که ایشان چگونه از خانواده خویش خداحافظی کرد. نحوه خروج او از مدینه، خبر دادن از سفر غیرقابل بازگشت و شهادت خویش، زمینه‏ای منفی نسبت به حکومت ایجاد کرده و خاندان اهل بیت علیهم‏السلام را آماده دریافت خبر شهادت آن حضرت نموده بود. حضرت معصومه علیهاالسلام نیز با درک اوضاع و احوال، دریافته بود که دیگر امام رضا علیه‏السلام را زیارت نخواهد کرد. از این‏رو، به عشق دیدار امام و برادر بزرگوار خویش، جانب خراسان را در پیش گرفت تا به آن امام همام تأسّی کند.
4. حضرت معصومه علیهاالسلام هنگامی که ملاحظه فرمود پنج تن از برادران امام رضا علیه‏السلام قصد دیدار آن امام را دارند، به قصد سفر و همراهی با آن‏ها، او هم تصمیم گرفت با پنج تن از برادران خود به سوی خراسان حرکت کند. به احتمال قوی، این پنج نفر پسرهای حضرت موسی بن جعفر علیه‏السلام و برادرهای ابی و امّی حضرت رضا علیه‏السلام بودند.
5. برخی از مورّخان ذکر کرده‏اند که حضرت معصومه علیهاالسلام پس از گذشت یک‏سال از دوری برادر و امام خویش، قصد دیدار برادر خویش را فرمود. «یک‏سال پس از دوری برادر، به اشتیاق زیارت او، مدینه را به قصد مرو ترک نمود. پنج تن از برادرانش فضل، جعفر، هادی، قاسم و زید و برخی از برادرزادگان و تنی چند از غلامان و کنیزان با حضرت همراه شدند. در این فرضیه، حضور اعضای خانواده و امام‏زادگان به صورت جمعی، می‏تواند میزان اثرگذاری هجرت را در مدینه مشخص کند که این هجرت چرا به صورت جمعی صورت گرفته است.
6. نقل شده است که امام رضا علیه‏السلام از مرو نامه‏ای خطاب به حضرت معصومه علیهاالسلام نوشت و به دست یکی از غلامان مورد اعتماد خود داد تا آن را به دست حضرت معصومه علیهاالسلام در مدینه برساند. حضرت پس از دریافت نامه، آماده سفر شد.
 اینکه محتوای این نامه چه بوده است، چرا امام رضا علیه‏السلام این نامه را برای شخص حضرت معصومه علیهاالسلام نوشت، و در نامه از چه اموری خبر داده بود که حضرت معصومه علیهاالسلام همراه برادران خود، سفر خویش را آغاز کرد، از نکات مبهم تاریخ هستند که تنها در یک کتاب، آن هم بدون سند ذکر شده است. اما این فرضیه هم می‏تواند به عنوان یکی از احتمالات مطرح شده مدّ نظر قرار گیرد.
7. حضرت معصومه علیهاالسلام با درک اوضاع سیاسی و تجربه از عملکرد گذشته حکومت در دوران پدر بزرگوار خویش و شهادت امام رضا علیه‏السلام ، پیش‏بینی می‏کرد که اوضاع سختی پس از شهادت امام خویش در مدینه خواهد داشت، عملکرد شقاوت‏آمیز حکومت را در تعرّض به خاندان اهل بیت علیهم‏السلام به یاد داشت و غارت اموال و قساوت مأموران حکومتی را از یاد نبرده بود. احتمال می‏داد که پس از شهادت امام و حامی خویش، خاندان اهل بیت علیهم‏السلام مورد آزار و اذیت حکومت واقع شوند. به همین دلیل، پیش از رسیدن خبر شهادت برادر خویش، بهانه لازم برای خروج از مدینه را داشت و بنا به تکلیف و وظیفه خود و نجات جان اهل بیت علیهم‏السلام ، از فرصت استفاده کرد و رنج هجرت را به جان خرید.
8. حضرت معصومه علیهاالسلام طبق روال هجرت علویان، برای فرار از ظلم و ستم حکومت و نشر و تبلیغ آیین محمّدی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و آشکار کردن چهره نفاق دینی عبّاسیان و مظلومیت خاندان اهل بیت علیهم‏السلام و روشن ساختن اذهان جامعه نسبت به امامت و ولایت، هجرت را برگزید؛ همان‏گونه که امام رضا علیه‏السلام در طول سفر خویش از مدینه به مرو، با بیان سخنان بیدارکننده خویش، اذهان جامعه را نسبت به اهل بیت علیهم‏السلام و جایگاه آن‏ها و نقش امامت در جامعه مسلمین روشن ساخت، حضرت معصومه علیهاالسلام نیز به همراه برادران خود، برای کسب آزادی و بیان مسائل دینی از فرصت استفاده فرمود و با وجود سختی سفر و دوری از وطن و زادگاه خویش و ترک دوستان و یاران، سفر خود را آغاز نمود. تاریخ نشان داده است که در طول دوران هجرت حضرت معصومه علیهاالسلام و شهادت امام رضا علیه‏السلام و حضور برادران و برادرزادگان او در نقاط گوناگون کشور پهناور اسلامی در سرزمین‏های فارس، مصر، ری، قم و خراسان ضمن اعتراض به حکومت غاصب، مردم را همراه خود ساخت و آنان دست به شورش و قیام زدند تا سرانجام، هر یک به نوعی توسط حکومت به شهادت رسیدند.

9. خلأ حضور امام رضا علیه‏السلام در مدینه بسیار محسوس بود؛ زیرا ایشان نور امامت و تکیه‏گاه و امید خاندان اهل بیت علیهم‏السلام بود، ولی غریبانه در دیار غربت، در دربار حکومت غاصب در انتظار شهادت به سر می‏برد. مدینه بی‏حضور امام، فضای سرد و خاموشی داشت که سکوت مرگباری آن را فراگرفته بود. خاندان اهل بیت علیهم‏السلام بدون سرپرست و چشم انتظار دریافت خبر شهادت مقتدای خویش از خراسان، روزگار می‏گذراندند. این انتظار جانکاه برای حضرت معصومه علیهاالسلام قابل تحمّل نبود. فضای موجود زمینه لازم را برای هجرت فرزندان امام موسی کاظم علیه‏السلام فراهم کرد تا به بهانه دیدار برادر بزرگ خویش، که از سوی حکومت امری معقول و موجّه می‏نمود، با وجود خطرات سفر و دوری از خانواده خویش، حرکت به سوی سرزمینی امن و زندگی در میان محبّان اهل بیت علیهم‏السلام را آغاز کنند تا با حضور در فضای گرم و صمیمی دوستداران امامت، تحرّک و نشاط ولایت و امامت را در جامعه اسلامی گسترش دهند.
10. خاندان اهل بیت علیهم‏السلام با اطمینان از شهادت امام رضا علیه‏السلام در خراسان و احتمال سخت‏گیری از سوی حکومت و حتی اقدام به کشتن فرزندان امام موسی کاظم علیه‏السلام هجرت خود را آغاز کردند. حضرت معصومه علیهاالسلام و برادرانش پیش از شروع درگیری و جلوگیری حکومت از خروج آن‏ها، با پیش‏بینی به موقع، آگاهانه و به قصد روشنگری، مدینه را به سوی ایران ترک فرمودند. آن‏ها قصد داشتند تا در میان مردمی زندگی کنند (یا همراهی آن‏ها را در قیام علیه حکومت عبّاسی داشته باشند) که به دوستی و محبت نسبت به خاندان اهل بیت علیهم‏السلام شهره بودند. وجود امام‏زادگان در ایران این فرضیه را ثابت می‏کند، بخصوص آنکه بیشترشان از فرزندان امام موسی کاظم علیه‏السلام هستند. فرزندان امام موسی کاظم علیه‏السلام و برادران امام رضا علیه‏السلام برای روشن ساختن اذهان خفته مردم و آگاه کردن آن‏ها نسبت به اجحاف در حق خاندان اهل بیت علیهم‏السلام و افشاگری علیه حکومت و فراهم کردن زمینه قیام‏های شیعی در ایران، هجرت خویش را به ایران آغاز کردند. این هجرت دسته‏جمعی در مسیرهای عبور، این سؤال را در اذهان ایجاد می‏کرد که چرا خاندان و نوادگان رسول خدا دوری از سرزمین پدری و اجدادی خویش را برگزیدند. گذشت زمان ثابت کرد که این هجرت چه به موقع و لازم صورت گرفت! زیرا بسیاری از برادران امام رضا علیه‏السلام و نوادگان پیامبر توسط حکومت به شهادت رسیدند.
11. حکومت غاصب عبّاسیان از سوی خاندان اهل بیت علیهم‏السلام و علویان در سرزمین اسلامی، همواره احساس خطر می‏کرد و با وقوع شورش‏ها و قیام‏ها نسبت به آن‏ها حسّاس شده بود و با گماردن جاسوسان و خبرچین‏ها، همواره حرکات و رفتار آن‏ها را زیر نظر داشت و در هر فرصت و موقعیت، شیعیان را به بهانه‏های واهی مورد آزار و اذیت قرار می‏داد. حضرت معصومه علیهاالسلام پیش‏بینی می‏کرد که حکومت پس از شهادت امام رضا علیه‏السلام اجازه خروج از مدینه و ارتباط آن‏ها با شیعیان را نخواهد داد و با نزدیک شدن زمان شهادت امام رضا علیه‏السلام ، خانواده اهل بیت علیهم‏السلام را آماده حرکت و هجرت به ایران کرد. از نظر حکومت هم، دلیل آن‏ها مقبول و منطقی بود و مأموران نمی‏توانستند جلوی خروج آن‏ها را از مدینه بگیرند. اما حکومت همچنان به این خروج و هجرت با حالت مشکوک نظر می‏کرد؛ چنان‏که به روایتی، در طول مسیر با حمله مأموران حکومتی به قافله خاندان اهل بیت علیهم‏السلام و مسمویت با زهر یا شهادت در اثر جنگیدن، سفر آن‏ها را ناتمام گذاردند.
یکی از مورّخان ذکر کرده است: «هارون بن موسی همراه با 22 تن از علویان به سوی خراسان می‏آمد. بزرگ این قافله خواهر امام رضا علیه‏السلام یعنی حضرت معصومه علیهاالسلام بود. مأمون مأموران انتظامی خود را دستور داد تا بر قافله بتازند و آن‏ها را مجروح و پراکنده کرد. هارون نیز در این میان مجروح شد و سپس توسط حکومت به قتل رسید. حتی به حضرت معصومه علیهاالسلام نیز در ساوه زهر خورانیده شد که پس از چند روزی او هم به شهادت رسید.»
برخی از مورّخان نیز به این مسئله اذعان کرده‏اند که حاکم ساوه در آن ایّام، دشمن سرسخت اهل بیت علیهم‏السلام بود و بر خاندان اهل بیت علیهم‏السلام حمله کرد و همه همراهان حضرت به شهادت رسیدند و از شدت ناراحتی، حضرت فاطمه علیهاالسلام محزون و بیمار شد و پس از رسیدن به قم، بعد از چند روز رحلت کرد.
12. حضرت معصومه علیهاالسلام طبق رسالت و وظیفه خویش، که از آینده آگاهی و اطلاع داشت، هجرت را آغاز کرد. «آن بانوی بزرگ، روحی ملهم و آینده‏نگر داشت و با توجه به آینده قم و محوریتی که بعدها برای این سرزمین پیش می‏آید ـ محوریتی که آرامگاه ایشان مرکز آن خواهد بود ـ بدین دیار روی آورد.» در روایات و احادیث بسیاری ائمّه اطهار علیهم‏السلام در گذشته، خبر از سرزمین پاک و مطهّری به عنوان «عُش آل محمّد علیهم‏السلام » داده‏اند که بانویی از خاندان اهل بیت علیهم‏السلام با نام و نشان مشخص در آنجا رحلت می‏کند و محل دفن ایشان محل تجمّع عاشقان و شیعیان و محل ترویج و تبلیغ معارف اسلامی خواهد شد. حضرت معصومه علیهاالسلام با آگاهی و آمادگی از این تقدیر الهی، هجرت خویش را آغاز کرد.
امام صادق علیه‏السلام نقل شده‏اند که فرمودند: «آگاه باشید! برای خدا حرمی است و آن مکّه است، و برای پیامبر خدا حرمی است و آن مدینه است، و برای امیرمؤمنان حرمی است و آن کوفه است. آگاه باشید! حرم من و فرزندان من بعد از من قم است. آگاه باشید! قم کوفه کوچک ماست. آگاه باشید! برای بهشت هشت در است؛ سه تای آن به سوی قم است. بانویی از فرزندان من به نام فاطمه دختر موسی در آنجا رحلت می‏کند که با شفاعت او، همه شیعیان ما وارد بهشت می‏شوند.»
در روایات متواتر نقل شده است هنگامی که حضرت معصومه علیهاالسلام در ساوه به شدت بیمار شدند، سراغ سرزمین قم را گرفتند و پس از رسیدن به قم، هفده روز بعد رحلت کردند.
13. از دوران امام صادق علیه‏السلام در شهرهای قم، ری، خراسان و مازندران کانون‏های علویان به صورت منسجم در حال شکل گرفتن بودند. حضور هر یک از امام‏زادگان و سادات در میان شیعیان باعث تقویت و انسجام بیشتر کانون‏ها می‏شد و قدرت بالقوّه‏ای (برای شروع قیام) و خطر برای حکومت عبّاسیان به شمار می‏آمد. از این‏رو، حاکمان عبّاسی با دقت و حسّاسیت شدید، این مراکز را تحت نظر داشتند و سعی می‏کردند از ایجاد هر عاملی که باعث انسجام و اتحاد آن‏ها می‏شود، ممانعت کنند. از سوی دیگر، علویان و خاندان اهل بیت علیهم‏السلام از وجود چنین مراکزی آگاهی داشتند و هنگام هجرت، بهترین مکان‏ها و امن‏ترین پایگاه‏ها را شهرهای یادشده می‏دانستند که محبت اهل بیت علیهم‏السلام در میان آن‏ها واقعی است. از این‏رو، حضرت معصومه علیهاالسلام با اطلاع از چنین مکانی، برای رهایی از شر حکومت عبّاسیان و ترویج تشیّع و تقویت آن، هجرت خویش را به سوی ایران آغاز کرد.
در این هجرت، پیوستن به امام رضا علیه‏السلام و دیدار برادر محبوب خویش و تقویت پایگاه شیعیان و ایجاد یک تشکیلات قوی هم می‏تواند در نظر باشد. حکومت به علت عدم تحمّل علویان و پراکنده کردن آن‏ها به عنوان یک سیاست ثابت خویش، همواره آماده حمله و قلع و قمع شیعیان بود. با حرکت حضرت معصومه علیهاالسلام و برادرانش از مدینه به ایران، مأموران حکومتی به‏طور غیرمستقیم حرکت قافله خاندان اهل بیت علیهم‏السلام را زیر نظر داشتند تا در فرصت مناسب، با کشتن نوادگان پیامبر، از اتحاد و شکل‏گیری کانون خطر علیه حکومت جلوگیری کنند.
14. عدم ازدواج حضرت معصومه علیهاالسلام یکی از نکات قابل توجه است. «آن حضرت در دوران اختناق هارونی و زندانی‏های طولانی پدر و شرایط اجتماعی دشوار آن زمان و محدودیت‏های کوبنده‏ای که برای علویان و امام‏زادگان بود، امکان اختیار همسر نیافت.» امام موسی کاظم علیه‏السلام طبق وصیّت‏نامه، اجازه دخل و تصرف در اموال و وضعیت خاندان اهل بیت علیهم‏السلام و ازدواج‏های خواهران و نوادگان را، به امام رضا علیه‏السلام سپرده بود. در وصیّت‏نامه زیبا و دقیق امام موسی کاظم علیه‏السلام ، بحث امامت و ولایت به دقت مورد توجه قرار گرفته است؛ چنان‏که امام همیشه با بینش ژرف خویش و علم به زمان خود و با درک دسایس و فریب‏کاری‏ها می‏تواند بهترین راهنما و هدایت‏کننده باشد. به دلیل آنکه گاه در دوران بنی‏امیّه و بنی‏عبّاس ازدواج‏های سیاسی و تحمیلی میان خاندان اهل بیت علیهم‏السلام و حکومت صورت می‏گرفت و می‏توانست خطرآفرین باشد و بر سرنوشت خاندان پیامبر تأثیر منفی بر جای بگذارد، امام موسی کاظم علیه‏السلام این اختیار را به امام پس از خود داد تا با اجتهاد و آگاهی و اعلمیت خویش، مراقب باشد که افراد خانواده اهل بیت علیهم‏السلام بازیچه بازی‏های سیاسی و زد و بندهای حکومتی نشوند.
این پیش‏بینی و درایت امام موسی کاظم علیه‏السلام بسیار کارساز بود؛ چنان‏که حکومت عبّاسی از این حربه برای نفوذ در خانواده امام رضا علیه‏السلام استفاده کرد و به زور، دختران خویش را به عقد امام رضا علیه‏السلام و امام جواد علیه‏السلام درآورد.
طبق نقل تاریخ، حضرت معصومه علیهاالسلام ازدواج نکرد و علت آن شاید نبودن کفو مناسب و هم‏شأن ایشان بود؛ «چنان‏که نقل شده است حضرت معصومه علیهاالسلام پس از حضرت زهرا علیهاالسلام و حضرت زینب کبری علیهاالسلام فاضل‏ترین دختر در میان معصوم‏زادگان است.»
احتمال دوم این است که حضرت معصومه علیهاالسلام با توجه به آینده خویش و احتمال خطر در سفر خود و ایجاد علقه و علاقه به اهل و اولاد و خانواده، که مانع ادای وظیفه و تکلیف می‏شد، ازدواج نکرد تا در هنگام انجام وظیفه، مانعی برای هجرت ایشان وجود نداشته باشد و با آسودگی خاطر، دوری از وطن و مهاجرت را آغاز کند و با رحلت خویش در مکانی دور از زادگاه پدری، پایگاه امن و مطمئنی برای دوستداران اهل بیت علیهم‏السلام و مهاجران خسته از جور حکومت و محلی برای نشر علوم و معارف اسلامی ایجاد نماید.
انتهای پیام/