ای پرچمدار شیعه و رئیس مذهب جعفری، ای ششمین نور سرمدی، تاریخ از کدام مصیبت تو شکوه کند، تاریخ ناتوان از حکایت غربت توست.
کوچه‏های مدینه هنوز هم یاد تو را دارند و داد مظلومیتت را سر می‏دهند. خاک بقیع، مناجات‏های شبانه‏ ات را فریاد می‏زند و سنگ‏هایش اشک خشکیده‏ات را به تفسیر می‏کشند. اینجا هنوز هم بوی کلاس‏های با صفایت را دارد. وقتی نسیم صبح وزیدن می‏گیرد، صدای «ان شفاعتنا لا تنال مستخفا بالصلوة» عارفانه‏ات به گوش می‏رسد.
منادی هنوز هم با غمی به بلندای آسمان فریاد برمی‏آورد که به جرم پاسداری، پایه گذار مذهب و الگوی عدل صادق آل محمد (صلی‏الله‏علیه‏وآله) را کشته‏اند....
در تقویم این تاریخ پر فراز و نشیب، حزن انگیزترین روزها، روز شهادت است. آن هم در مکانی چون مدینه و در کنار قبر پیغمبر(ص)، اشک‏ها مجال بهانه ندارند و بر کویر گونه‏ها چون باران بهاری می‏بارند. عشاق، کوچه‏ها را یک به یک پی غمخوار می‏گردند. می‏خواهند صاحب شب را پیدا کنند. می‏روند و می‏روند، تا دیوارهای بقیع تکیه گاه خستگی‏شان گردد. بوی غمِ مظلومیت تمام آسمان مدینه را در خود غرق نموده است.
او که مدرس توحید مفضل بود، بعد از امیرالمؤمنین (علیهماالسلام) بهترین ادله عقلی را به یادگار گذاشت. آری او، امام جعفر صادق(علیه‏السلام)، امام عشق و دانش و آزادی، حال دیگر در بقیع غریب آرمیده است.