3300 سورتی پرواز هواپیماها 4500 سورتی پرواز بالگردها، 330.000  گلوله که از شناورهای توپدار شلیک شد، 7 هزار تانک و زرهپوش و... اعزام 20 هزار نیروی ذخیره ارتش، اعزام دو تیپ ویژه چریکی «جفئاتی» و «گولانی»، جلب حمایت ویژه از آمریکا، فرانسه، عربستان، مصر، سازمان ملل و تشکیلات خودگردان، استفاده فراوان از سلاح های ممنوعه و کشتار جمعی، هدف قرار دادن کودکان و زنان، انهدام 25 مسجد، 50 مدرسه و 3 مرکز نگهداری زنان و کودکان بی سرپرست، تخریب -بین 20 تا 100 درصد- حداقل 160 هزار واحد مسکونی، به شهادت رساندن حدود 700 زن و کودک و 520 انسان غیر نظامی دیگر، زخمی کردن حدود 5500 نفرغیر نظامی، پذیرش هزاران موج اعتراضی از سوی مردم همه کشورهای دنیا و... برای این بود تا به قول تزیپی لیونی «در یک اقدام جهانی مقاومت ریشه کن شود»! یا به قول باراک «استخوان حماس در هم شکسته شده و مقاومت از میان برداشته شود» !و یا به قول اولمرت «امنیت شهروندان جنوبی اسرائیل اعاده گردد»!
رژیم صهیونیستی یک هدف اساسی در مرحله آغاز جنگ داشت و یک هدف اساسی در حین جنگ که البته این دو هدف به همدیگر ارتباط داشتند. هدف اساسی مثلث باراک، لیونی و اولمرت قبل از آغاز  جنگ این بود که جنبش های مقاومت و گردان های آن - عزالدین قسام وابسته به حماس، قدس وابسته به جهاد، الاقصی وابسته به شاخه مبارز فتح، ابوعلی مصطفی وابسته به جبهه خلق برای آزادی فلسطین و... - را یا از میان بردارد و یا خنثی نماید.  در اثنای جنگ و زمانی که مشخص شد از میان برداشتن مقاومت فلسطینی از توانایی اسرائیل خارج می باشد، روزنامه فرانسوی «فیگارو» به نقل از مقامات ارشد دولت اولمرت نوشت: «اسرائیل نمی خواهد حماس را از بین ببرد بلکه می خواهد آن را خنثی کند.» در حین جنگ تلاش  ارتش رژیم صهیونیستی روی تصرف «بیت لاحیا» در شمال باریکه غزه متمرکز شد و تحلیل گران نظامی این رژیم هدف از آن را خنثی کردن منطقه ای که رزمندگان مقاومت در فاصله سالهای 2004 تا پایان 2008 از آنجا به سوی شهرک های عسقلان و سدیروت شلیک می کرده اند، اعلام نمودند.
جنگ 22 روزه در ساعت 2 صبح روز 29 دی ماه- به وقت ایران- با قرائت بیانیه کابینه نظامی رژیم تل آویو توسط ایهوداولمرت به پایان رسید ولی پیش از آن - به گواهی تداوم و افزایش شلیک موشک ها- نه حماس و سایر گروههای مقاومت خنثی شده بودند و نه حتی یک خانه از بیت لاحیا به تصرف ارتش رژیم صهیونیستی درآمده بود. دقیقاً به همین دلایل بود که اولمرت در بیانیه خود روی پیگیری سیاسی خود و سایر اعضای کابینه- که در حال کنار رفتن هستند- برای تحقق هدف اسرائیل از راه انداختن جنگ تأکید کرد. ساعاتی پس از آن «جلعاد» معاون وزیر دفاع و لیونی وزیر خارجه راهی قاهره و واشنگتن شدند تا اهداف سیاسی اسرائیل را پیگیری کنند. سفر لیونی و طرح موضوع استقرار نیروهای مهندسی نظامی آمریکا در «رفح جنوبی»- متعلق به مصر- و کنترل صحرای سینا از سوی آمریکا، مقامات مصری را به واکنش شدید واداشت و محصول سفر لیونی به آمریکا توافق دو وزیر در حال کنار رفتن از پست های خود روی جلد کتابی بود که برگ های آن باید بعداً نگاشته شود.
در واقع فرایند سیاسی که اسرائیل برای آرام سازی شهروندان غاصب خود  مطرح می کند و برای جا افتادن آن در روز صدور بیانیه پایان جنگ توسط اولمرت، کنفرانس شرم الشیخ برگزار شده است، بیش از عملیات روانی نیست. مقامات مصر البته بر سر پیمانی که با تل آویو بسته اند باقی می مانند و می توان مخالفت آنان با استقرار مهندسی نظامی آمریکا در رفح جنوبی را نوعی چانه زنی برای دریافت قیمت بالاتر ارزیابی کرد ولی در عین حال مانور اسرائیل روی توانایی مصر برای «تحمیل شرایط تل آویو به مقاومت» صرفاً ارزش تبلیغاتی دارد. مشکل رژیم تل آویو فقط مقاومت فلسطین است و نه این یا آن دولت. بنابراین باید توجه داشت که رژیم صهیونیستی به «برجسته سازی» مانور کنفرانس ها، مسافرت های دیپلماتیک، بیانیه ها و قطعنامه ها احتیاج مبرم دارد. این رژیم دوست دارد سخنان موافق و مخالف این اقدامات فضای سیاسی منطقه را پرکند تا عده ای باور کنند که اسرائیل دارد به نتایجی دست می یابد که از طریق جنگ نتوانست به آن  دست پیدا کند آن وقت در انتها، جنگ 22 روزه توجیه پذیر و منطقی می شود.
رژیم صهیونیستی  دوست دارد مجموعه جنگ و پس از جنگ یک پروژه «اسرائیلی- آمریکایی»  دیده شود تا ناکامی  سنگین و بی مانند این رژیم به چشم نیاید و این همه در حالی است که براساس حقایق میدان جنگ و خبرهای آشکار آن، اداره جنگ از روز نهم آن از کنترل ارتش اسرائیل  خارج شده و وزیر کارآزموده جنگ اسرائیل در این روز خواستار توقف عملیات نظامی بوده است. رخدادهای پس از روز دهم بخوبی از برتری مقاومت و تسلط دستگاه رهبری آن در جنگ خبر می دهد.  اعضای کابینه امنیتی رژیم صهیونیستی در روز چهارشنبه 18 دی ماه (دوازدهمین روز جنگ) بطور دستجمعی به توقف عملیات نظامی علیه غزه رأی دادند و این در حالی بود که تلاش دو روز نیروی زمینی آن ها برای نفوذ در «بیت لاحیا» به شکست کامل انجامیده بود بنابراین نباید تردید کرد که صدور قطعنامه 1860  در ساعات پایانی  روز پنجشنبه  19دی ماه- به وقت نیویورک- و ساعت 6 صبح روز جمعه 20 دی ماه- به وقت تهران- و نیز اظهارات وزیرخارجه آمریکا مبنی بر لزوم برقراری آتش بس پس از آن انجام شد که نظامیان اسرائیل به بن بست کامل رسیده بودند.
رژیم صهیونیستی در طول دوره عملیات زمینی- شامگاه روز 14 دی ماه تا شامگاه روز 20 دی ماه- تلاش فراوانی داشت تا از هفت محور، مناطق مسکونی و ساختمانها را تهدید کند و حداقل بر بخشی از آن ها مسلط شود. این هفت محور شامل دو محور از کناره دریا- مشرف به شهر غزه و منطقه میانی  نتاریا- دو محور بیت حانون و بیت لاحیا- در شمال باریکه- یک محور در حی الشجاعیه- مشرف به شمال غربی شهر غزه، محور بیت لاحیا و محور خان یونس بود. براساس اخباری که در لابلای عبارات رسانه های رژیم صهیونیستی نیز وجود دارد، ارتش اسرائیل در طول 7 روز عملیات زمینی تنها توانست یک روستای  کوچک در محور «نتاریا»- که حداکثر 50 واحد مسکونی داشت و سکنه آن این روستا را ترک کرده و به خان یونس رفته بودند- را به تصرف درآورد. رژیم صهیونیستی در این دوره به واسطه ناکامی در عملیات زمینی روی دو موضوع، یکی از کار انداختن جاده مواصلاتی صلاح الدین که شمال باریکه را به مصر متصل می کند، و نیز قطع ارتباط زمینی خان یونس و رفح با شهر غزه و بیت حانون از طریق نفوذ در منطقه میانی نتاریا- که فاقد موانع طبیعی و ساختمان بود- تبلیغات می کرد.
رژیم صهیونیستی از روز شنبه 21 تا روز 28 دی ماه جنگ را کاملاً  خارج از پیش بینی  قبلی دنبال کرد. هدف اسرائیل در این مرحله این بود که از طریق تشدید عملیات هوایی و کشتار مردم، حماس را وادار کند تا «آتش بس دائمی» - یعنی پایان دادن به مقاومت- را بپذیرد و نیز به مصر امکان دهد تا با روکش و پوششی  خیرخواهانه - برای نجات مردم غزه!- حماس را برای پذیرش آتش بس دائمی تحت فشار قرار دهد. بر همین اساس اسرائیل در این مرحله موضوع نفوذ به مناطق مسکونی- که در مرحله سوم عملیات،  به بن بست رسیده بود- را کنار گذاشت و از هر سه نیروی زمینی، دریایی و هوایی خود بعنوان ابزار کشتار استفاده کرد. در این مرحله حجم کشتار مردم بالا رفت و از متوسط 55 شهید در هر روز به حدود 85 شهید در روز رسید.
رژیم صهیونیستی مرحله چهارم عملیات را نیز با ناکامی به پایان رساند و اولمرت رسماً پایان جنگ 22 روزه را اعلام کرد. حماس آتش بس دائمی را تا آخر نپذیرفت و اسرائیلی ها تضمین واقعی برای موضوع قاچاق سلاح به دست نیاوردند و برای شهروندان غاصب رژیم تل آویو همه چیز  در هاله ای از ابهام قرار دارد.
مقاومت در طول دوره 22 روزه، چهار پایگاه مهم موشکی- از 5 پایگاه  موشکی- را بارها هدف موشک ها قرار داد. فرانس 24 به نقل از رژیم صهیونیستی قبل از  جنگ گفته بود حمله به شهرک «اشدود» خط قرمز اسرائیل است و گمان کرده بود فلسطینی ها قدرت عبور از آن را ندارند اما در طول 22 روز جنگ و روز پس از آن، مقاومت بیش از 30 شهر و شهرک و حتی شهر مهم بئرالسبع- مرکز استان نقب-  را پشت سرگذاشت و این سوال را فراروی اسرائیلی ها قرار داد: «آیا «دیمونا»- مرکز اتمی- و «تل آویو»- مرکز سیاسی- در معرض موشک های حماس قرار دارد؟ و  برای نظامیان رژیم صهیونیستی  از این ها مهمتر تصویر دختر مجروح 8-9 ساله ای است که در اوج بمباران در حالی که خواهر یک ساله زخمی اش را نوازش می کند، به دوربین لبخند می زند و می گوید: «حسبناالله و نعم الوکیل نعم المولی و نعم النصیر» الله اکبر
سعدالله زارعی
 
منبع: کیهان