وابسته نبودن به وسیله نقلیه
جواد محدثی
برخی از روی تنبلی و بی حالی، حاضر به پیاده روی نیستند. برخی هم اگر سواره رفت و آمد می کنند نوع وسیله نقلیه برایشان مهم است و اگر مدتی بر وسیله عالی سوار می شده اند، عوض کردن آن و استفاده از مرکب ساده تر برایشان دشوار است. این نشانه نوعی وابستگی به «دنیا» است و تبدیل شدن «وسیله» به «هدف»!
پیامبر اکرم(ص) گاهی سوار اسب یا استر و گاهی سوار بر الاغ می شد و کسی را هم همراه خود سوار می کرد و اگر هم وسیله ای نبود، پیاده و پابرهنه بدون عبا و عمامه راه می رفت.(1) این نشان از حریت و وارستگی او دارد.
عوض کردن مسیر

حضرت رسول(ص) گاهی از راهی که می رفت در بازگشت از راه دیگری برمی گشت نه همان راه اولیه. این کار، یا یک اقدام امنیتی بود تا از خطرهای احتمالی و کمین دشمنان مصون بماند یا همچنانکه در حدیثی از حضرت رضا(ع) نقل شده است، زمینه افزایش رزق و روزی بوده است. به این معنی که در تنوع راه عبور هم انسان های بیشتری را می بیند و تقویت روابط اجتماعی انجام می گیرد، هم مردم و شهر و تلاش ها را می بیند و خود این معاشرت با طیف وسیع تری از مردم، سبب رونق کار اجتماعی انسان و در نتیجه افزایش رزق اوست.
گرچه راه رفتن و عبور و مرور، چه سواره و چه پیاده چیز ساده و پیش پا افتاده ای جلوه می کند، ولی همین مسئله می تواند با الهام از اسوه های مکتب و شیوه رفتاری اولیای دین، وضعیت مطلوب و به سامانی داشته باشد.امروز «فرهنگ ترافیک» و آداب رفت و آمد در جاده ها (چه داخل شهر و چه بیرون) و نحوه تردد انسان ها در معابر و گذرگاه، از مسائل مهم اجتماعی است.
غرور و خیره سری و بی مبالاتی در مشی و رفت و آمد، امروز در شکل های جدیدتری بروز می کند. امید است که شیوه رسول الله(ص) سرمشق امت او باشد و راه رفتنی متواضعانه را پیش گیرند.
1- سنن النبی، ص74