إن الحسین مصباح الهدی

نور امامت

     امامت چشمه نوری است که از عرض الهی بر زمان و مکان جاری شده و پس از نورباران هفت آسمان بر پهنه خاک می‌گسترد.

     در زمین ظاهر نشد مگر با حلول در اجساد مطهّری که توان تحمّل این طهارت عظمی را داشتند. همچنانکه زمان را می‌نوردید وجودی را دریافت که پاکیزه‌تر از آن ندیده بود او را محمّد می‌نامیدند بر قامت او استوار گشت و او را بر اهل زمین مبارک گرداند آنگاه که روح محمّد در سال دهم هجرت به آسمان قرب پروردگار جای گرفت هیچ کس را برازنده‌تر از علی ابن ابی‌طالب بر خویش ندید پس بر او نازل گشت و جسم مبارک او را منیر به نور امامت و ولایت انسان و انسانیت نمود. پسر عمّ پیامبر این ردای آسمانی را تا سال 40 هجری بر دوش کشید و آنگاه بر فرزندش حسن پوشانید همانکه پاک‌تر از او خداوند در زمین سراغ نداشت 10 سال این مقام عظیم در قلب حسن آرام گرفت تا هنگام غروب خورشید در سرزمین وجودش فرارسید و آن نبود مگر آنگاه که خداوند او را به سوی خویش خواند تا در کنار جدّ و پدر و مادرش در عرش قرار گیرد و به مکان اصلی خویش بازگردد.

برای مطالعه ادامه مطالب در اینجا کلیک کنید

ا

حسین منّی و أنا من حسین

حسین قلب زمین و روح زمان است

     حسین از رسول خداست زیرا او واسطه حضور حسین در زمین بود. و محمّد از حسین است زیرا به واسطه حسین بود که راه و روح پیامبر در زمین باقی ماند و در زمان امتداد یافت.

     آنگاه که یزید بر تخت غرور و مستی آواز کفر و الحاد می‌سرود و فراموشی نام محمّد را از مأذنه‌ها آرزو می‌کرد، حسین خون خود را بر گلوی ستم فشرد و فریاد ظلم را در گلو خفه کرد.

     حسین با خون خود پیمان‌نامه‌ای امضاء کرد به این مضمون که:

     تا انتهای زمان و آن سوی زمین هر جا که اراده‌ای بر کمرنگ کردن نام محمّد تعلّق گیرد و بخواهند دین او را به انحراف بکشند خواهم جوشید چنان گرم که دستگاه ستم را در خویش فروبرم و به همگان این وعده را داد که:

کلّ ارض کربلا و کلّ یوم عاشورا

 برای مطالعه ادامه مطالب در اینجا کلیک کنید

دعا عرفه و عرفان حسین

دعای عرفه نشانه‌ای از وسعت و عمق و زیبایی نگاه حسین بن علی است. بر دعای عرفه مروری می‌کنیم تا از چشمان حسین جهان را تماشا نماییم تا ببینیم او جهان را چگونه می‌بیند. شاید از چشمانش بر قلب او راه یابیم و لحظه‌ای میهمان اقیانوس دل او گردیم. اکنون به فرازهایی از دعای عرفه را با هم زمزمه می‌کنیم:

اَ

     اَلْحَمْدُ لله الَّذى لَیْسَ لِقَضآئِهِ دافِعٌ وَلا لِعَطائِهِ مانِعٌ وَلا کَصُنْعِهِ صُنْعُ صانِعٍ وَهُوَ الْجَوادُ الْواسِعُ فَطَرَ اَجْناسَ الْبَدائِعِ واَتْقَنَ بِحِکْمَتِهِ الصَّنائِعَ لا تَخْفى عَلَیْهِ الطَّلایِـعُ وَلا تَضیعُ عِنْدَهُ الْوَدائِعُ جازى کُلِّ صانِعٍ وَرائِشُ کُلِّ قانعٍ وَراحِمُ کُلِّ ضارِعٍ وَمُنْزِلُ الْمَنافِعِ وَالْکِتابِ الْجامِعِ بِالنُّورِ السّاطِعِ وَ هُوَ لِلدَّعَواتِ سامِعٌ وَلِلْکُرُباتِ دافِعٌ وَلِلدَّرَجاتِ رافِعٌ وَلِلْجَبابِرَةِ قامِعٌ فَلا اِلهَ غَیْرُهُ وَلا شَىْءَ یَعْدِلُهُ وَلَیْسَ کَمِثْلِهِ شَىْءٌ وَهُوَ السَّمیعُ الْبَصیرُاللَّطیفُ الْخَبیرُ وَهُوَ عَلى کُلِّشَىْءٍ قَدیرٌ وَهُوَ عَلى کُلِّشَىْءٍ قَدیرٌ اَللّهُمَّ اِنّى اَرْغَبُ إِلَیْکَ و َاَشْهَدُ بِالرُّبُوبِیَّةِ لَکَ مُقِرّاً بِاَنَّکَ رَبّى وَ اِلَیْکَ مَرَدّى اِبْتَدَاْتَنى بِنِعْمَتِکَ قَبْلَ اَنْ اَکُونَ شَیْئاً مَذْکُورا وَخَلَقْتَنى مِنَ التُّرابِ ثُمَّ اَسْکَنْتَنِى الاَْصْلابَ آمِناً لِرَیْبِ الْمَنُونِ وَاخْتِلافِ الدُّهُورِ وَالسِّنینَ فَلَمْ اَزَلْ ظاعِناً مِنْ صُلْبٍ اِلى رَحِمٍ فى تَقادُمٍ مِنَ الاَْیّامِ الْماضِیَةِ وَالْقُرُونِ الْخالِیَةِ لَمْ تُخْرِجْنى لِرَاْفَتِکَ بى وَلُطْفِکَ لى وَاِحْسانِکَ اِلَىَّ فى دَوْلَةِ اَئِمَّةِ الْکُفْرِ ...

امام شناسی از زبان امام

زیارتنامه‌هایی که از سوی معصومین بر شیعیان تعلیم گردیده درس امام شناسی است. می‌توان به زیارت جامعه کبیره، زیارت آل یاسین و زیارت عاشوراء اشاره کرد که معانی بلندی در خود نهفته دارند. حقایقی که حضرات معصومین برای شناساندن مقام خویش در قالب کلمات نازل فرموده‌اند تنها از سوی ایشان قابل ادّعا و اثبات است و تنها از ایشان قابل قبول و تسلیم می‌باشد؛ زیرا ایشان شرح حال خویش می‌گویند نه ادّعا و آرزوی خویش را.

در این زیارات تکلیف شیعیان نیز نسبت به امامانشان روشن گشته و اصول و فروع دینشان نیز تبیین و تفهیم گردیده است.

جرعه‌ای از زیارت عاشورا

چه زیباست که در این روز مبارک کربلا را قبله خویش قرار دهیم و در قالب زیارت عاشورا به آن وجود مقدّس عرض ارادت نماییم.

السلام علیکَ یا ابا عَبداللهِ وَ علی الاَرواح الَّتی حَلت بفنآئِکَ علیکَ مِنی سلامُ الله ابداً ما بَقیتُ وَ بقیَ اللیلُ وَ النهارَوَ لاجعلهُ اللهُ اخرَ العهدِمنی لزیارتکم السلامُ علی الحسین وعلی علی بن الحیسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین

     در همین فراز نورانی فنای در ولایت و ثبات‌قدم در عهد با امام به شیعیان یادآوری گشته و تلقین می‌گردد. آنگاه حسین معرّفی می‌گردد به عنوان حسین و بار دیگر در آینه علی ابن الحسین که امام بعد از اوست و بار دیگر در صحن خانواده آن حضرت و سرانجام او را در جامعه حسینی در جمع اصحاب می‌بینیم. اگر فرازهای زیارت عاشورا را از این منظر بنگریم خواهیم دید که این زیارت روابط و ضوابط بین انسان‌ها را به صورت فردی تا ورود به جامعه و ارتباط بین المللی جوامع، تعیین و تبیین می‌فرماید و در این کار یک قانون ثابت تاریخی و جغرافیایی را تعلیم می‌نماید تا حقّ و باطل از هم ممتاز گردد. باشد که بیش از این در زیارات وارده از سوی حضرات معصومین تأمل کنیم.

جبرئیل گهواره گردان حسین

     و در احادیث معتبره از طریق خاصه و عامه روایت شده است که بسیار بود که حضرت فاطمه علیهاسلام در خواب بود و حضرت امام حسین علیه السلام در گهواره می‌گریست و جبرئیل گهواره آن حضرت را می‌جنباند و با او سخن می‌گفت و او را ساکت می‌گردانید چون فاطمه علیهاسلام بیدار می‌شد می‌دید که گهواره حسین (ع) می‌جنبد و کسی با او سخن می‌گوید و لکن شخصی نمایان نیست  چون از حضرت رسالت می‌پرسید می‌فرمود او جبرئیل است.

شبیه‌ترین مردم به رسول گرامی اسلام

     و روایت شده که حضرت امام حسین علیه السلام در صورت و سیرت شبیه‌ترین مردم بود. به حضرت رسالت صلی الله علیه و آله و در شبهای تار نور از جبین مبین و پائین گردن آن حضرت ساطع بود و مردم آن حضرت را به آن نور می‌شناختند.

جایگاه بلند حسین در نظر برادرش حسن ابن علی

     و سید شریف زاهد ابوعبدالله محمدَ بن علی بن الحسن ابن عبدالرحمن علوی حسینی در کتاب تغازی روایت کرده از ابوحازم اعرج که گفت حضرت امام حسین علیه السلام تعظیم می‌کرد امام حسین علیه السلام را چنانکه گویا آن حضرت بزرگتر است از امام حسن علیه السلام. و از ابن عباس روایت کرده که گفت سبب آنرا می‌پرسیدم از امام حسن علیه السلام؟ فرمود که از امام حسین علیه السلام هیبت می‌برم مانند هیبت امیرالمؤمنین علیه السلام، و ابن عباس گفته که امام حسن علیه السلام با ما در مجلس نشسته بود هرگاه که امام حسین علیه السلام می‌آمد در آن مجلس حالش را تغییر می‌داد به جهت احترام امام حسین علیه السلام.

شباهت امام حسین به پدر بزرگوارش علی

     و به تحقیق بود حسین بن علی علیه السلام زاهد در دنیا در زمان کودکی و صغر سن و ابتداء امرش و استقبال جوانیش، می‌خورد با امیرالمؤمنین علیه السلام از قوت مخصوص او، و شرکت و همراهی می‌کرد با آن حضرت در ضیق و تنگی و صبر آن حضرت و نمازش نزدیک به نماز آن حضرت بود

علم امام حسین در زمان کودکی

     و ابن طاوس از حذیفه روایت کرده است که گفت شنیدم از حضرت حسن علیه السلام در زمان حضرت رسالت صلی الله علیه و آله در حالتی که امام حسین علیه السلام کودک بود که می‌فرمود به خدا سوگند جمع خواهند شد برای ریختن خون من طاغیان بنی امیه و سرکردة ایشان عمر بن سعد خواهد بود، گفتم که حضرت رسالت صلی الله علیه و آله ترا به این مطلب خبر داده است فرمود که نه پس من رفتم به خدمت رسول صلی الله علیه و آله و سخن آن حضرت را نقل کردم حضرت فرمود که علم او علم من است.

     و ابن شهر آشوب از حضرت علی بن الحسین علیهماالسلام روایت کرده است که فرمود در خدمت پدرم به جانب عراق بیرون شدیم و در هیچ منزلی فرود نیامد و از آنجا کوچ نکرد مگر اینکه یاد می کرد یحیی بن زکریا (ع) را و روزی فرمود که از خواری و پستی دنیا است که سر یحیی (ع) را برای زن زانیه از زناکاران بنی اسرائیل به هدیه فرستادند.

سعادت و شقاوت امت با حسین است

     رسـول گـرامى اسلامى (ص ) فرمود: به وسیله من آگاه شدید, با على راه یافتید وهدایت شدید, نیکى ها به واسطه حسن به شما عطا شد, ولى سعادت وشقاوت شما با حسین است آگاه باشید که حسین یکى از درهاى بهشت است , هر کس با او دشمنى کنـد, خدابوى بهشت را بر او حرام مى کند

اسوه ایــــــــثار(ویژه مــــیلاد قمـــــــــر بنی هـــــــاشم)

زینت ملـــکوت (ویژه میلاد امام ســـــــجاد علیه السلام)