فرش سرخ برای بازیگران به بهانه حضور نیکی کریمی در جشنواره فیلم کن مهدی ساربان وقتی حرف از جشنواره های آن طرف آبی می شود، آنقدر حضور فیلم های ایرانی و نام ایران ]متأسفانه[ دستخوش ندانم کاری ها شده است که هر آن منتظری تا افتضاحی، چیزی، از یک کنج بزند بیرون و باز کاسه همان و آش همان. در این نوشتار قصد آن دارم به عنوان عضو کوچکی از خانواده جوان سینما و به بهانه حضور یکی از ستاره های آن در جشنواره مهمی مانند کن، عدم ذکاوت و ذوق شرکت کنندگان در این گونه مراسم را به گفت، بنشینم و از تأثیر آن بر فرهنگ سینما سخن بگویم. ¤ خوب و بد سینمای جشنواره ای اگر ازنظرگاه خرد و جزئی به مسأله جشنواره ها نگاه کنیم، می توان مدعی بود که حضور فیلم های ایرانی با سبک و سیاق آثار معروف به جشنواره ای در این رویدادها تا حدی توانسته وجهه سینمای نوین ایرانی بعد از انقلاب را در اذهان مخاطب بیگانه متجلی کند، اما مسأله در نگاه کلان، اثرات مخربی بر فرهنگ سینماگران جوان گذاشته که به سادگی قابل ترمیم نیست. فراخوانده شدن فیلم ها، به خوبی نشانگر جهت خاصی است که غرب با صبوری بسیار نسبت به فرهنگ و هنر ما درپیش گرفته است. مسیر لاک پشتی که از دعوت فیلم های انتزاعی شروع و اکنون با حضور ستاره ای ایرانی بدون حجاب برروی فرش قرمز ادامه می یابد و پیداست درپس فلاش های عکاسان، غرب چگونه چشمکی به ایران می زند! از دیگر سو تقارن این پدیده و برخورد نیروی انتظامی با بدحجابان تضاد و تناقض جالبی را پدید می آورد.وقتی ستاره محبوب، در فیلمی محجوب و در فیلمی سجاده نشین! با لباس سرخ و موهایی پریشان قدم بر فرش قرمز می گذارد، با چنین الگوسازی سکولاریستی و یک بام و دو هوا چه توجیهی برای نسل سوم می توان داشت؟ چگونه می خواهیم در این گرمای تابستان به دختری 18ساله بگوییم محجوب باشد؟ با این وضعیت فرهنگی سینما و تلویزیون که روزی از پس روزی یا CD رقص و سکس و عیاشی و عروسی های مختلط بیرون می آید، چگونه می توان برای تحلیل جوانان زیر بیست سال، از تناقض میان این زندگی و آن نقش های متدین اخلاق گرای عارف مسلک گفت؟ آیا وقت آن نرسیده است تا از یکسو ارشاد و از دیگر سو صداوسیما دست به یک گزینش اخلاقی و تحقیق میدانی درباره دو قشر بازیگر و کارگردان زنند و بی هیچ گونه تعارف و مسامحه ای افراد مسأله دار را پاکسازی نمایند؟ قدر مسلم در ابتدای امر صداوسیما و سپس ارشاد مسئولین اصلی این مسائل می باشند. اما چگونه می توان سینما را از وضعیت فعلی آن بیرون کشید؟ ممنوعیت ساخت آثار سیاه با بودجه بیت المال بخش عمده ای از این تخریب رسانه ای، بیش از آنکه توسط سینمای حرفه ای ایران صورت گیرد توسط فیلم های کوتاهی بوجود می آید که ارگان های متولی در ارشاد و انجمن سینمای جوان تهیه کننده و سرمایه گذار آنند، چاشنی تلخ اعتراض، تبدیل به یک اصل در این گونه فیلم ها می شود که با ناامیدی، یأس، زهوار در رفتگی جامعه و... همراه باشد. به عنوان مثال در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی فیلمی کوتاه ساخته می شود به نام «نروک» کارگردان کار مدعی است فیلم نامه چهاربار بازنویسی شده و ناگهان در خواب به او گفته اند باید شخصیت اولش را یک افغانی انتخاب کند! در ایران! شخصیت اول افغانی! محل زندگی کوچه هایی قدیمی و در و دیوار کثیف و مندرس، آدم ها کل و کور و منگ، ماشین اوراقی ویژه پرسناژهای داستان و... زیرنویس انگلیسی! از این دست، کم نیست تولیدات سطحی و عاری از کوچکترین خلاقیت های هنری که زیرنویس می شود و در آنسوی آب ها پرچم ایران شناسی می گردد! یادمان باشد فیلم سیب خانم مخملباف را! و اینکه چقدر فضای فیلم های تولیدی داخل ایران نزدیک به فضای «بدون دخترم هرگز» است!... کاش متولیان این امور گاهی زی این تیر را نگاهی بیندازند تا پرخویش بر آن ببینند! ¤ گزینش افراد تأثیرگذار در فیلم ها: متأسفانه صدا و سیمای ما تبدیل به مرکزی شده است که با بودجه و سرمایه خود اقدام به چهره سازی نموده و بعد از مدتی زیر بار همین چهره ها می ماند و این روند لاینقطع ادامه دارد! با توجه به اینکه صدا و سیما تنها دراختیار دارنده آنتن های پخش و بودجه کافی برای فیلمسازی است انتظار آن می رود تا با گزینش اخلاقی، صلاحیت بازیگران را تحقیق و تائید نماید و اگر از کمبود بازیگر می ترسد با یک فراخوان مطمئناً می تواند از بین جوانان اخلاق گرا کادر بازیگری خود را تکمیل کند. این عمل چند حسن دارد: 1- دست مافیای معرفی بازیگر از فیلم ها کوتاه می شود. 2- به علت پوشش و رفتار مناسب بازیگران در پیش و پس دوربین عوامل نیز مجبور به حفظ خود می باشند. 3- بازیگر اخلاق گرا اسیر جریان سازی نمی شود و دیگر نیازی نیست تا نیروی انتظامی وقت و هزینه و سرمایه خود را درگیر پاک کردن آثار به جامانده از جریانها کند. 4- برای نسل سوم الگوسازی دوگانه بوجود نمی آید و نوجوان اسیر پشت و جلوی دوربین بازیگران نمی شود. بدیهی است این اقدام شدیداً توسط برخی جریانهای وابسته به غرب محکوم خواهد شد اما مزایای آن به قدری زیاد است که می توان از کنار این حاشیه کوچک به سلامت عبور کرد و دانشگاه عمومی به فرموده حضرت روح الله را واقعاً دانشگاه کرد. نگارنده شخصاً در یک مورد، اعتراض ساکنین یک ساختمان را به بدحجابی و نیمه عریانی دو بازیگر زن از نزدیک شاهد بوده ام و صورت برافروخته پدری، که نگران تأثیر گرفتن دخترش از نوع رفتار و پوشش آنها بود را به عین مشاهده کرده ام. گناه این پدر، تنها این بود که لوکیشن فیلم برداری در طبقه پائینی اوست! و هنگامی که با صدای بلند به وضع موجود اعتراض می کند از بازیگر زن می شنود که؛ من در تهران اصلاً برهنه سرصحنه می روم! و در کمتر از سی دقیقه، دخترک با چادری سفید، اشکی مصنوعی برسر سجاده نیایشی می کند: صدا- دوربین- حرکت! قدر مسلم، گزینش و انجام تحقیق درباره کسانی که قرار است اربابان تصویر و الگوهایی برای نوجوانان باشند حداقل کاری است که انجام نمی شود! ¤دریغا ذکاوت! فارغ از آنچه گفته شد، حضور خانم کریمی به عنوان سوپر استاری ایرانی در میان سوپر استارهای غربی چند نکته را به ذهن متبادر می کند. نخست اینکه زنان بازیگر ایرانی در قیاسی با همسانان غربی خود غالباً از یک عدم اعتماد به نفس شدید و نوعی اضطراب رنج می برند که گویی خود نیز باور به برتری همسان غربی دارند! حرکات و رفتار خانم کریمی و بازی مداوم با موهایش نشان از این حس اضطراب و خود کم بینی داشت و گویی او انتظار این را می داشت تا به نوعی در میان نوجوانان سفیدپوست نیمه عریان مانکن! تجلیلی همانند را در سن میانسالی به نمایش بگذارد. اما اگر این دغدغه در وجود ستاره ایرانی آنقدر شدید است که او را وامی دارد تا آنطور مضطرب باشد آیا آن نوع پوشش درمان این مورد می توانست باشد؟ نبوغ رسانه ای اگر در میان بود و یا اگر خانم کریمی اندکی از مشاوران رسانه شناس و جریان شناسی سود می جستند قطعاً پی به این راز می بردند که حضور با حجاب کامل اسلامی بر روی فرش قرمز نظر تمامی دوربین ها را به سوی ایشان جلب می کرد و نه تنها دیگر احساس حقارت و اضطراب نمی نمود بلکه به سوژه روز جشنواره کن و تمامی رسانه های خبری معتبر بدل می گشت. از دیگر سو، این عمل تبلیغی سبب می گشت تا موج رسانه ای مثبتی نیز در داخل برای وی به راه افتد و قطعاً راه بسیار همواری را در مسیر فیلمسازی به پیش رو می داشت . اما افسوس که جریان ناشناس هنرمند ایرانی همواره او را در لحظات تصمیم گیری عاجز می کند و چاره ای جز حسرت خوردن و با مو بازی کردن باقی نمی گذارد! انتهای پیام
