نام «علی» زینت تاریخ است، خورشید مهرش، دلهای عاشقاق فضیلت را روشن ساخته است.هردلی خانه مودت اوست. او که غدیرش ادعا نامه مظلومان همیشه تاریخ ، بر ضد سلطه های بیداد و جابرانه است. اللهم وال من والاه و عاد من عاداه . . . دعایی که مرز میان«حب و بغض»علی را ترسیم می کند.

براستی اگر حریم غدیر شکسته نمی شد، پهلوی مادرت زهرا نیز شکسته نمی شد و خانه عترت آتش نمی گرفت. مادرت نیز مادر مظلومیت بود، همتای بی همتای علی (ع).

مظلومیت ، سند همیشه معتبر‌ آن سیده عالمیان است. عاطفه، مشقی است که سرمشق آن مادر تو «ام ابیها» است.

روح بزرگش ، شریک دردها ورنجهای بی پایان آن امام، پس از رحلت پیامبر بود. اینک نامعلومی قبر مادرت زهرا(س)بسیاری رازهای پنهان را معلوم می کند.

کربلا چیزی نبود جز تجسم مظلومیت حق و غدیر روز تبیین «حق»بود و «کربلا» صحنه ایثار «خون».

کسانی در عاشورا حماسه آفریدند که غدیری بودند. و شهیدانی در مرگ ، «حسینی» مردند که در حیات « علوی » زیستند. این راه همچنان باقی است و پس از عاشورا نیز در بستر تاریخ امتداد می یابد.

جون در رگ دشت کربلا جوشان شد        خورشید فراز نیزه نور افشان شد

تاخون خدا فراز نیزه نور افشان شد          هفتاد و دوبار آسمان ویران شد