«ماه رمضان، ماه خدای عزوجل است که در آن پاداش کارهای نیک دوبرابر و گناهان زدوده می شود. ماه رمضان، ماه برکت، ماه بازگشت و انابه، ماه توبه، ماه آمرزش گناهان و مغفرت و ماه آزادی و رهایی از جهنم و دستیابی به بهشت است.
ای مردم! در ماه رمضان از هر کار بد و حرام دوری کنید و در آن بسیار قرآن بخوانید و تمام اوقاتش را به یاد و ذکر پروردگارتان مشغول شوید. مبادا رمضان نزد شما مانند دیگر ماهها باشد...»
این، طنین سخن رسول خدا(ص) است که قرنهاست از مدینه النبی به گوش می رسد. ضیافت الله رمضان از نیمه گذشته و اکنون به لیالی قدر رسیده و نمی دانیم در آنچه از ماه رحمت الهی بر ما گذشته، کفه رضایت حق تعالی را چقدر به نفع خود سنگین کرده ایم! آیا به سوی تکامل عقل و ضمیرمان گامی برداشته و با تکیه بر دو بال تقوا و عمل خود را به اوج عظمت و عزت و خداخواهی رسانده ایم؟ در مقابل لذات زودگذر دنیایی به سلاح تقوا و پارسایی مسلح شده ایم تا به کوی رستگاری درآییم و به بهشت رضوان الهی قدم نهیم؟ آیا از ساحت صاحب قدر و تشیع حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) ظلم ستیزی و سرافرازی را آموخته ایم؟ آخر ما فرزند رمضانیم. ملت ما دست پرورده ماه صیام و درس آموخته مکتب مبارزه و استقامت و جهاد و شهادت است. مبارزه با شیطان درون و برون. استقامت در مقابل هوای نفس و حمله دشمن. اصالتاً جهاد اکبر ما اردوی آمادگی است تا در جهاد اصغر به تکلیف الهی خود عمل کنیم و سرافرازانه پیروز میدان باشیم. کسی که اهل مبارزه و جهاد با شیطان نفس خود نباشد مگر می تواند در مقابل دشمنان شیطان صفت که قصد دین و اسلام عزیزمان را کرده اند بایستد و مبارزه کند؟
امروز قدرتهای استکباری جهان با هدف مبارزه با اسلام انقلابی و ظلم ستیز که حاصل انقلاب اسلامی حضرت امام راحل(ره) در ایران و صدور آن به دنیای اسلام است، با حربه تبلیغات مسموم، ایجاد جنگ روانی و حتی حمله و اشغال نظامی رو در روی مسلمانان- خصوصاً منطقه- قرار گرفته اند. ماه رمضان فرصت خدادادی است که انسان متوجه خویشتن شده و فطرت خفته اش را بیدار سازد و به خودسازی بپردازد. اگر خودسازی فردی به این است که انسان «خود»ی را برای خویشتن نشناسد و «خدا» را مالک خود بداند تا او را شناخته و حق عبودیتش را ادا نماید، در بعد جمعی نیز بایستی همه ملل مسلمان جهان- از شیعه و سنی- تحت لوای اسلام و قرآن با انسجام و وحدت، علیه زورگویان و ستمگران بشورند و به مبارزه برخیزند.
امشب، شب نوزدهم رمضان یکی از لیالی قدر و شب ضربت خوردن حضرت امیرالمؤمنین علی(ع)، در محراب کوفه است. کسانی که اهل راز و نیاز و «شب قدر» هستند، مقدرات خود را در این شب به نیکی رقم می زنند. در عده ای از خواص، حالات شب قدر آن چنان عمیق و تاثیرگذار است که تا شب قدر آینده و بلکه تا آخر عمر در همه افکار و اعمال و رفتارشان نفوذ کرده و آنان را در خط سیری معنوی قرار می دهد.
دیگران هم به فراخور حال خود از مجالس و شب زنده داریهای این شبها بهره برده و به فیض معنوی می رسند و در حد آمادگی روحی خود از آن خوشه برمی چینند. خداوند در این شبها، میهمانان خود را بر سفره عطرآگین لیالی قدر می نشاند. محمدبن مسلم از حضرت امام صادق(ع)، درباره علامت شب قدر می پرسد و آن حضرت می فرماید: «علامت لیله القدر این است که بوی خوشی از آن منتشر می شود.»
شب قدر بزرگترین، شریف ترین و پررمز و رازترین شب ها در گردونه زمان است. شبی است که به فرموده امام صادق(ع) قلب رمضان به شمار می آید. بهترین شب سال که خداوند در قرآن آن را شبی پربرکت دانسته و ارزش آن را برتر از هزار ماه بیان می کند. نزول ملائکه و روح در شب قدر نشانه شرافت آن بر هزار ماه است، چنانچه امام باقر(ع) می فرمایند: «عمل صالح در شب قدر مثل نماز و زکات و دیگر کارها بهتر از عمل در هزار ماهی است که در آن، شب قدر نباشد.»
شب قدر شبی است که باران رحمت الهی بر همگان می بارد و سبب آمرزش گناهان می شود، تا آن حد که در حدیثی از پیامبر خدا(ص) می خوانیم: «هرکس شب قدر را زنده بدارد، مؤمن باشد و به روز جزا اعتقاد داشته باشد، تمام گناهانش آمرزیده می شود.»
مقام معظم رهبری در یکی از خطبه های جمعه به نکات ظریفی در این رابطه اشاره داشته اند؛ «شب قدر، فرصتی برای مغفرت و عذرخواهی است. از خدای متعال عذرخواهی کنید. حال که خدا به من و شما میدان داده است که به سوی او برگردیم، طلب مغفرت کنیم و از او معذرت بخواهیم، این کار را بکنیم و الا روزی خواهد آمد که خدای متعال به مجرمین بفرماید «لایوذن لهم فیعتذرون» خدای نکرده در قیامت به ما اجازه عذرخواهی نخواهند داد. به مجرمین اجازه نمی دهند که زبان به عذرخواهی باز کنند. آنجا جای عذرخواهی نیست. اینجا که میدان هست، اجازه هست، عذرخواهی برای شما درجه می آفریند. گناهان را می شوید و شما را پاک و نورانی می کند... امروز که خدای متعال اجازه داده است که شما به زاری، تضرع و گریه بپردازید، دست ارادت به سوی او دراز کنید، اظهار محبت نمایید و اشک صفا و محبت را از دل گرم خودتان به چشمهایتان جاری سازید. این فرصت را مغتنم بشمارید... این فرصت، فرصت زندگی و حیات است که برای بازگشت به خدا در اختیار من و شماست و بهترین فرصت ها ایامی از سال است که از جمله آنها ماه مبارک رمضان است و در میان آن، شب قدر.»
فرشتگان و روح در هر سال، شب قدر پیوسته پایین می آیند و به اذن خدا هر امر و تقدیری را فرود می آورند و فرمان ها و مقدرات را به دست صاحب الامر (ع) می سپارند. در حدیث است که «مردمان در شب قدر در حال نمازند و دعا و مسئلت کردن از درگاه خداوند و صاحب این امر، سرگرم است به کار فرشتگانی که نزد او فرود می آیند و مقدرات و امور و پرونده حوادث سال را پیش او می آورند...»
امام صادق (ع)، به نقل از پدر خویش می فرمایند: «هنگامی، علی(ع) سوره «قدر» را می خواند و فرزندانش حسن و حسین- علیهماالسلام- نزد او بودند حسین (ع) به پدر عرض کرد: پدر جان! وقتی شما این سوره را می خوانی، شیرینی و حلاوت دیگری از آن حس می شود. حضرت علی (ع) فرمودند: فرزندم! من از این سوره چیزی می دانم که تو (اکنون) نمی دانی. چون این سوره فرود آمد جد تو پیامبر(ص) مرا خواست. وقتی نزد آن حضرت رفتم سوره را خواند، آنگاه دست خویش را روی شانه راست من نهاد و فرمود: ای برادر و وصی من! این سوره پس از من از آن توست و پس از تو از آن دو فرزند تو. جبرئیل، که در میان فرشتگان برادر من است، حوادث یکسال امت مرا (در شب قدر) به من خبر می دهد پس از من این اخبار را به تو خواهد داد و این سوره در قلب تو و قلب اوصیای تو همواره نوری تابناک خواهد افشاند تا به هنگام طلوع سپیده دمان ظهور قائم.» خوشا آنان که مقدراتی نیکو به امضاء حضرت حجت ارواحنافداه برسانند.
روزی پیامبر اکرم (ص) که از فضایل رمضان برای حضرت علی (ع) می گفت، ناگاه چهره منقلب کرد و رنگ از رخساره مبارکش پرید. امیر مؤمنان (ع) می فرمایند خدمت آن حضرت علت را جویا شدم که فرمودند: «علی جان! شقی ترین انسان ها در این ماه محاسنت را از خون سرت خضاب می کند.»
علی جان! ای آن که یاد و نامت عبادت و نگاه کردن به تو سر عبادت است. ای ولی خدا که پیامبر فرمود تو از منی، دوستی با تو دوستی با من و دشمنی با تو دشمنی با من است و بالاتر از آن دوست علی دوست خدا و دشمنش دشمن خداست. ای دوست داشتنی ترین بندگان خدا که پیامبر تو را بهترین بشریت خواند، محبتت را ایمان و بغض با تو را کفر دانست. ای آن که میزان سنجش اعمالی و سرلوحه پرونده مومنان و حب توست که شرط قبولی حسنات است. شما قسمت کننده بهشت و دوزخی و برات عبور از صراط را تو مهر می کنی. «حزب علی»، «حزب الله» است و شیعه علی رستگار!... در جایی که پیامبر (ص) گفته اند؛ «اگر همه درختان عالم قلم شود و تمام دریاها مرکب و همه پریان حسابگر و تمام انسان ها نویسنده، نمی توانند فضائل علی (ع) را بشمارند.» دیگر چه می توان گفت؟!
نمک سفره امشب که شب قدر است و شب نزول قرآن، امیرالمومنین حضرت علی (ع) است. شب قدر شب اوج گرفتن انسان کامل است. و چه شبی بالاتر از آن که امام معصومی که تکامل بشریت در بند ولایت اوست، آنچنان در محراب عبودیت خداوند اوج گرفت که فرمود: «فزت و رب الکعبه».
خدایا! می دانم آنگونه که شایسته است قدر لیله القدر را نخواهم دانست ولی می دانم که سایه کرامت و رحمت تو در این شب بر سر عالمیان پهن است. پس آغوش مهربانی ات را بر ما بگشا و حریر لطف و عنایتت را بر سر ما بکش. ما را به صاحب امشب، علی (ع) ببخش و به آن بانویی که تفسیر سوره قدر است که فرمود؛ فمن عرف فاطمه (س) فقد ادرک لیله القدر، توفیق درک این شب عزیز را به ما عنایت فرما و حضرت حجت (ع) را دعاگوی شیعیان قرار بده.
رسول خدا (ص) به حضرت مولی الموالی علی (ع) فرمودند: «تو اولین کسی هستی که از امت من وارد بهشت خواهی شد و شیعیان تو همگی بر منبرهایی از نور بالا خواهند رفت. همگی خرسند و خشنود با صورت های سفید و چهره های درخشان اطراف من اند. من شفیع آنها خواهم شد و همه آنها فردای قیامت همسایگان من اند.»
حمید امیدی
منبع: کیهان 8/7/86