امروز، نهم محرم، روز تاسوعاست. روز باب الحوائج، حضرت ابوالفضل العباس (ع) است که بیرق مردانگی و ایمان را در تاریخ برافراشت. روزی که اسطوره حریت و مردانگی، همچنان در میان نامردمان خناس، سرفراز، پشت به پشت برادر ‌ماند.
اینک گوشه‌گوشه ‌این وادی ‌پربلا، تفسیرگرخالص‌ترین عشقها و کاملترین دلدادگی‌هاست.

همه تشنه‌ایم، تشنه دست بردار، برادر که نه، عمو ، پرچمدار، پیش قراول و والاترین سردار ، دلیرترین مردان و مردی از سلاله نیکان که نماد عینی و بی مثال از مردانگی، عشق و آزادگی است.
او که با دستانی بریده و مشکی به دندان، بزرگی و ایثار را به همه تاریخ نثار کرد و مفهوم زندگی با عشق را به همه آموخت.
لحظات، تاب نظاره‌ آن روز را نداشت، که علمدار کربلا خود با جانی تشنه، روحی آزرده از تشنگی امام و کودکان معصومش، با مشک به دندان و دستانی که دیگر نیست، بیرق حسینی را به اهتزاز درآورد و سینه‌اش سپر تیرهای زهرآگین نامردمان شد.
چه ناگوار ودشوار است، لحظه‌ای که این ابرمرد تاریخ، از اسب بر زمین فرو می‌افتد و کمر برادر را در سوگ خود دوتا می‌کند.
محرم، حریم عشق است، عشقی که بواسطه خون شهدای کربلا تقدس یافته و امروز بعد از قرنها، همچنان عین قداست و انسانیت است.
اما تاسوعا، روزی دیگر است، که تا نباشد، عاشورایی نیست، بی‌ریاترین و ناب ترین روز تاریخ که در آن خالص‌ترین انسانها، دلاور مردی از تبار علی (ع) و تشنه لب سقایی که با خون خود ارزشهای انسانی را مفهومی عمیق و جاودانه می‌بخشد.
تاسوعا، بزرگداشت شجاعت، مردانگی، دلاوری، ایثار، ادب و جوانمردی در پیشگاه سرور جوانان بهشت است.
در واقع تا تاسوعا را نفهمی، عاشورا در نمی‌یابی و در سرگردانی و حیرت می‌مانی.
تاسوعا، روز باب الحوائج حضرت اباالفضل العباس (س) است، روزی که حریت و آزادی، نامردی و نامردمیها را به بند حقارت کشید و برای قرنها انسانیت و ارزشهای ناب انسانی و عشق به اهل بیت (ع) را بر تاریخ ماندگار کرد.
سیه‌رویانی که آن روز راه و آب بر کاروان حسینی بستند و سقای کربلا را در زیر تیغهای نامردی و نامردمی خود بر فرات نیلگون غرق درخون کردند، تا بیرق ایمان را بر زمین و علمدار کربلا را بر خاک بیندازند، نمی‌دانستند که خود بر خاک سیه روزی و رسوایی ابدی خواهند نشست.
آن روز که سرو باغ ایمان، خود تشنه لب، مشک بر دندان و بی‌دست، آب بر خیمه‌ها می‌برد،این دیوسیرتان تصور کردند که با فرو انداختن علمدار حسین، ایمان را خواهند شکست، اما خود شکستند و سیه‌رویانی شدند در تاریخ انسانیت.
آنان که در محرم خون عشق را ریختند، گمان می‌کردند که حق و ایمان را نیز به مسلخ برده‌اند، اما آن خون امروز در پس صدها سال، همچنان یادگار عشق و شرافت است و زنده مانده و تا ابد خواهد ماند.
امروز تاسوعای حسینی (ع) است روزی که عشق به ایمان، عشق به حسین، عشق به برادر جلوه‌ای دیگر یافت و سردار قهرمان امام بر لب فرات تشنه لب اما سیراب از عشق الهی با بدنی پر از نیزه‌های کین دژخیم افتاد و قامت حیدری‌اش در دیده ظاهربینان دوتا شد.
اما دژخیم ندانست اگر پسر علی بر زمین افتاد، علم عشق او همیشه تا دنیا دنیا است بر جا و استوارتر می‌ماند.
چنانکه اینک بعد از هزاران سال علم حسینی آن سرو رشید بنی هاشم به دست جوانانی که از او الگو گرفته‌اند در گوشه گوشه شهرها و روستاها این سرزمین برافراشته شده و می‌شود.
جوانان این سرزمین امروز بیش از همیشه این عشق را در وجود خود جلوه‌گر می‌یابند.
این اسوه عشق و مردانگی امروز مظهر ارزشهای والای انسانی و عشق به سلاله ناب محمدی (ص) است و همگان از پیر و جوان دل در گرو عشق او دارند و به هر بهانه‌ای به او متوسل می‌شوند همو که بر دریای آب تشنه لب شهید شد.
امروز عشق به سیدالشهدا(ع) و علمدار او با گوشت و پوست تک تک آزادگان دنیا آمیخته شده و در واقع جان مردم این خاک از تولد با عشق حسین (ع) و پرچمدار او سرشته می‌شود و هرگز فراموشی را برنمی‌تابد.
منبع: ایرنا