اربعین ، نخستین زیارت تربت کربلا  (به نقل از: واحدمرکزی خبر)

هزار و 368 سال پیش در چنین روزی ، 20صفر سال61 هجری قمری، ‌ در اربعین سالار شهیدان حضرت امام حسین(ع) ،‌اهل بیت آن حضرت در حالی که از شام به سوی مدینه درحرکت بودند به دشت خونین کربلا رسیدند.
جماعت داغدیده خاندان عصمت به همراهی قبایل اهل کربلا درچهلمین روزشهادت امام حسین علیه السلام دراطراف شهادتگاه این امام راستین گردآمدند و به عزاداری و نوحه سرایی پرداختند.
در اربعین خونین خورشید؛ آسمان چهل روز بر چله نشست و همنوا با نماز زینب (س ) بر هفتاد و دو ابرمرد افتاده بر زمین ؛ گریست و کسی از ناله های دل زینب (س ) جز آسمان خبر دار نشد .
واژه "اربعین " چهار بار در قرآن تکرار شده است ؛ اربعین چراغ نامه اشک است ؛ چراغ برافروخته گریستن ؛ آرام شدن ؛ چراغ فروزان که تا آخرالزمان روشن باقی می ماند .
در اربعین حسین (ع)؛ زبان زینب (س ) خطبه ای به وسعت همه مظلومیت تاریخ راطنین انداخت و کاری کرد که فقط از زینب (ع) علی برمی آمد .
شام و کوفه چهل منزل اسارت ؛ چهل منزل غل و زنجیر؛ چهل منزل خطبه خوانی با صدای رسا که در بعض گلو مانده و چهل منزل گریستن را نظاره می کنند؛ بی آنکه کسی صدای گریه ای از زبان زینب (س ) شنیده باشد .
در همین زمان جابربن عبدالله انصاری ازصحابه حضرت محمد(ص) و نخستین زائر تربت پاک امام حسین(ع) برفراز سید الشّهداء به زیارت آمده بود.
ابن طاووس و ابن صدوق اربعین را روز نخست زیارت تربت مطهر سالار شهیدان ؛ پس از واقعه کربلا می دانند.
****************
اربعین؛ بلوغ عاشورا  (به نقل از رجانیوز)
دکتر محمدرضا سنگری:
در غروب عطش آلود، وقتی برق شقاوت خنجری آبگون بر حنجره آخرین شهید نشست. وقتی صدای شکستن استخوان در گوش سم‏ها پیچید و آنگاه که خیمه‏ها در رقص شعله‏ها گم شدند، جلادان همه چیز را تمام شده انگاشتند. هشتاد و چهار کودک و زن، در ازدحام نیزه و شمشیر، از ساحل گودالی که همه هستی‏شان را در آغوش گرفته بود گذشتند. تازیانه در پی تازیانه، تحقیر و توهین و قاه‏قاهی که با آه آه کودکان گره می‏خورد، گستره میدان شعله‏ور را می‏پوشاند.
دشمن به جشن و سرور ایستاده است و نوازندگان، دست افشان و پایکوبان، در کوچه‏های آراسته، به انتظار کاروانی هستند که با هفتاد و دو داغ، با هفتاد و دو پرچم، با شکسته‏ترین دل و تاول‏زده‏ترین پا، به ضیافت تمسخر و طعنه و خاکستر و خنده آمده است.
زنان با تمامی زیورآلاتشان به تماشا آمده‏اند. همه را اندیشه این است که با فرو نشستن سرها بر نیزه، همه سرها فرو شکسته است.
اما خروش رعدگونه زینب‏علیها السلام، آذرخش خشم سجادعلیه السلام و زمزمه حسین‏علیه السلام بر نیزه، همه چیز را شکست. شهر یکپارچه ضجه و اشک و ناله شد و باران کلام زینب جان‏ها را شست و آفتاب را از پس غبارها و پرده‏ها به میهمانی چشم‏های بسته آورد.
چهل روز گذشت. حقیقت، عریان‏تر و زلال‏تر از همیشه از افق خون سربرآورد. کربلا به بلوغ خویش رسید و جوشش خون شهید، خاشاک ستم را به بازی گرفت. خونی که آن روز در غریبانه‏ترین غروب، در گمنام‏ترین زمین، در عطشناک‏ترین لحظه بر خاک چکه کرد، در آوندهای زمین جاری شد و رگ‏های خاک را به جنبش و جوشش و رویش خواند. چهل روز آسمان در سوگ قربانیان کربلا گریست و هستی، داغدار مظلومیت‏حسین‏علیه السلام شد. چهل روز، ضرورت همیشه بلوغ است، مرز رسیدن به تکامل است و مگر ما سرما و گرما را به «چله‏» نمی‏شناسیم و مگر میعادگاه موسی در خلوت طور، با چهل روز به کمال نرسید.
اینک، چهل روز است که هر سبزه می‏روید، هر گل می‏شکفد، هر چشمه می‏جوشد و حتی خورشید در طلوع و غروب، سوگوار مظلوم قربانگاه عشق است. چهل روز است که انقلاب از زیر خاکستر قلب‏ها شراره می‏زند. آنان که رنج پیمان‏شکنی بر جانشان پنجه می‏کشید و همه آنان که شاهد مظلومیت کاروان تازیانه و اشک و اندوه بودند و همه آنان که وقتی به کربلا رسیدند که تنها غبار صحنه جنگ و بوی خون تازه و دود خیمه‏های نیم سوخته را دیدند، اینک برآشفته‏اند، بر خویش شوریده‏اند. شلاق اعتراض بر قلب خویش می‏کوبند و اسب جهاد زین می‏کنند. چهل روز است که یزید جز رسوایی ندیده و جز پتک استخوان کوب، فریادی نشنیده، چهل روز است استبداد بر خود می‏پیچد و حق در سیمای کودکانی داغدار و دیدگانی اشکبار و زنانی سوگوار رخ نموده است. اینک، هنگامه بلوغ ایثار است. هنگامه برداشتن بذری است که در تفتیده‏ترین روز در صحرای طف در خاک حاصلخیز قتلگاه افشانده شد.
اربعین است. کاروان به مقصد رسیده است. تیر عشق کارگر افتاده و قلب سیاهی چاک خورده است. آفتاب از پس ابر شایعه و دروغ و فریب سر برآورده و پشت پلک‏های بسته را می‏کوبد و دروازه دیدگان را به گشودن می‏خواند. اربعین است. هنگامه کمال خون، باروری عشق و ایثار، فصل درویدن، چیدن و دوباره روییدن. هنگامه میثاق است و دوباره پیمان بستن. و کدامین دست محبت‏آمیز است تا دستی را که چهل روز از گودال، به امید فشردن دستی همراه، برآمده، بفشارد؟ کدامین سر سودای همراهی این سر بریده را دارد و کدامین همت، ذوالجناح بی‏سوار را زین خواهد کرد؟
اربعین است. عشق با تمام قامت‏بر قله «گودال‏» ایستاده است! دو دستی که در ساحل علقمه کاشته شد، بلند و استوار چونان نخل‏های بارور، سربرآورده و حنجره‏ای کوچک که به وسعت تمامی مظلومیت فریاد می‏کشید، آسمان در آسمان به جست‏وجوی همصدا و همنوا سیر می‏کند. راستی، کدامین یاوری به «همنوایی‏» و همراهی برمی‏خیزد؟
مگر هر روز عاشورا و همه خاک، کربلا نیست؟ بیایید همواره همراه کربلاییان گام برداریم تا حسینی بمانیم.
****************
ادامه مطلب...

امام زین‌العابدین سرور نمازگزاران و عبادت‌کنندگان
 
ائمه اطهار و معصومین سرآمد عبادت‌کنندگان درگاه الهی به شمار می‌روند اما دراین بین نماز، نیایش و سجده‌های عاشقانه سیدالعابدین، زین الصالحین، وارث علم‌النبیین امام زین‌العابدین (ع) بیش از دیگر ائمه نمایان بوده است.
وجود مقدس حضرت سجاد (ع) در تمام لحظات عمرش در مناجات و دعا بود، مسئله غرق بودنش در دعا و مناجات آنقدر عجیب است، که در هر کجا و در هر زمان نام مقدسش برده شود بی‌گمان گریه و زاری، اصرار والحاح، دعا و مناجات به ذهن شنونده تداعی می‌شود.
مناجات خمس عشر، دعای ابوحمزه ثمالی، قطعاتی از زیارت امین الله و پنجاه و چهار دعای صحیفه تنها دورنمایی از حالات درونی آن حضرت و نورانیت قلب و جان آن امام بزرگوار است.
حضرت باقرالعلوم (ع) صفات و خصلت‌هایی را پیرامون پدرش، حضرت سجاد (ع) بیان فرموده است که بسیار قابل توجه است، ایشان می‌فرماید: "درهر شبانه‌روز همچون امیرالمومنین علی (ع) هزار رکعت نماز به جا می‌آورد، پانصد درخت خرما داشت که کنار هر درختی دو رکعت نماز می‌خواند. ادامه مطلب...